PAMD 01

ANG RITUWAL PARA SA BAGONG DEBOTO

Gumising si Lambert. Nakita muli niya ang maliit na espasyong kinalalagyan niya. Ang kanyang kama ay isang dipa lang ang layo sa pinto. Dalawang pulgada lang ang layo ng pader ng kanyang silid. Ang pader ay gawa sa pinagpatong-patong na bricks. May bilog na  butas sa itaas na may rehas. Iyon lang ang kanyang bintana. Sa kisame niya ay may nakainstall na dilaw na light bulb. Patay na iyon dahil umaga na.

Isang buwan na nakaraan, noong una siyang makarating sa lugar na iyon ay sukang suka sa lugar na iyon. Pero ngayon, ang kasikipan at kalumaan ng kanyang kuwarto ay higit pa sa sapat para sa kanya. Alam niya na iyon lang ang deserve niya. Dapat pa nga siyang magpasalamat at mayroon siyang bubong sa ulo niya.

May napansin siyang kakaiba sa kanyang rehas na pintuan. Agad siyang tumayo at ininspeksyon iyon.

“Wala na ang padlock,” maligayang bulalas ni Lambert. 

May nakasuot na parchment paper na folded sa ilalim ng pinto. Binuksan niya iyon at binasa.

“Beatus es tu, homo pulcher. Mox, ut suo pueri Parochus Alfredus: et tolle tibi.”

Napangiti si Lambert. Sumikip ang harapan ng kanyang puting compression shorts. “Sa wakas.”

Matagal niyang hinintay dumating ang panahong iyon. Matapos ang kanyang matinding paghahanda nang nakaraang mahigit na tatlumpong araw, matitikman na rin niya ang tunay na ligaya.

Binuksan niya ang pinto. Iyon ang unang pagkakataon na lalabas siya ng kuwarto na walang ume-escort sa kanyang mga debotong guro. Hindi na niya kailangan ang karagdagang mga aralin. Handa na siya.

Nilakad niya ang corridor ng parokya. Sa bawat pintuang madaraanan niya, may mga debotong monghe na nakatayo: mga makikisig at maskuladong mga lalaki na matagal nang nananahan sa gusaling iyon. Nakatindig ang mga ito na parang mga estatwang naka-compression pants na puti. Nakapikit ang mga mata nito. Pumipintig ang mga sandatang nasa harapang nakabukol sa masikip na pants na suot ng mga ito. Sumasambit sila ng paulit-ulit na dasal. 

“Pastor laudem omnipotentis Alfredus animi fortitudine et inebriantem corporibus alimentum.“

May hindi mawaring epekto sa kanya ang chants na ginagawa ng mga lalaking iyon. Ang kanyang sariling burat ay nakikisabay sa pagpintig ng tarugo ng mga lalaking nagdarasal na dinaraanan niya. Sumasabay din ang kalabog ng kanyang puso.

Parang isang studio ng pelikulang medieval ang theme ang lugaaw na iyon. Mga pader na gawa sa bricks. May mga nakasabit na torches sa bawat pintuang rehas. Sa torches ay may electric candle. Dim lang ang lighting sa loob. Ang sinag ng araw sa umaga ay pinapaliwanag din ang ilang area ng loob.

Hindi nagtagal ay nakalabas na siya sa main entrance ng gusali. Ang pinto ay gawa sa kahoy na matibaw at nakauwang na. Fifteen feet ang taas ng lagusan. Talagang ancient inspired ang lugar na iyon.

Sa frontyard ay may malawak na hardin. Maganda ang landscaope architecture niyon. 

Malago ang mga halaman. Well trimmed ang grass. Iba-ibang mga bulaklak ang nakatubo dooon. Kaya naman nagkalat ang mga paro-paro na iba-iba ang kulay at hugis.

May nasa sampung kalalakihan ang naroon. May iba na nagwawalis. Ang iba ay naggugupit ng mga tangkay at patay na dahon. Ang iba ay nagdidilig. Ang iba ay may binubuhat na mga sako.

Ang lahat ng lalaki ay makikisig din ang katawan na parang mga nililok. Ang mga suot ng ito ay kulay kremang compression pants. Nangingintab sa ilalim ng araw ang pawisang katawan ng mga ito. Maging ang pants nila ay damp na riin sa pawis, kaya naman naaaninag niya ang penis line ng mga ito.

Pero parang hindi iniinda ng mga debotong tagasilbi ang hirap. Para silang hindi napapagod. Walang tigil sa paggalaw. Hindi man lang nalulukot ang mga mukha. At kahit may kaunting dumi at pawis sa katawan, ang guguwapo pa ring tingnan ng mga ito.

Humarap siyang muli sa gusali. Ang Kapilya ng Parochus Alfredus. Baroque ang architectura nito. Kasing laki ang kapilya ng isang normal na cathedral. Napapaligiran ang gusali ng mataas na bakod ng brickwalls na may barikada sa ibabaw. Ang labas ng kapilya ay masukal na kagubatan.

Sa may main gate may dalawang lalaking magkaharapang nakatayo. May hawak ang mga ito na rifles. Naka pulang compression pants at may hardhat sa ulo. Ang mga debotong tagapagbantay ay may pangangatawan na higit na mas malaki at mas malaman kumpara sa mga ibang debotong naroon.

Dinama ni Lambert ang sinag ng araw. Iniisip niya kung ano ang trabahong makukuha niya kapag natapos na ang rituwal niya sa araw na iyon.

Ang lalim ng kanyang pag-iisip ay nahimpil nang tumunog na ang kampana. Oras na upang mag-agahan ang mga deboto.

Maliban sa mga debotong tagabantay, ang lahat ay itinabi na ang kanilang mga gamit. Tapos ay naglakad na pabalik ng kapilya. Kapag nagsasalubong ay nagbabatian ang mga ito at nagtatawag ng mga numero.

Lahat sila ay tumungo sa isang malaking bulwagan sa gitna ng kapilya. Nakahanda na ang kanilang mga pagkain. Tila alam na nilang lahat kung saan uupo. 

Umupo si Lambert kasama ng ibang mga bagong dayo. Ilan sa mga ito ay shocked at galit sa mga nangyayari sa paligid.

Sabay-sabay na nagdasal ang mga deboto. Umugong ang boses ng singkwentang lalaking naroon sa loob ng dining hall ng kapilyang iyon. Naki-chorus si Lambert.

"Laudem omnipotentus Parochus Alfredus panem in mensa, prandium sex viri fortissimi et nos..."

Ang mga bagong dayo na kasama niya sa mesang iyon ay may ekspresyong halong inis at takot dahil sa ala-kultong galawan ng mga kalalakihan sa bulwagang iyon.

Nang matapos ang dasal ay nagsimula na ang tahimik na pagkain ng lahat. Ang tanging maririnig lang ay ang kalansing ng mga utensils.

Ang nasa plato ni Lambert ay dalawang boiled na kamote, tatlong nilagang itlog na tinanggal na ang pula, isang tumpok na boiled vegetables at dalawang baso ng gatas. Excited niyang kinain ang mga nakahain. Tuwang tuwa siya na sobrang healthy at tama para sa kanyang pangangatawan ang nasa mesa niya. May nakahanda ding ilang tabletang supplements sa isang platito. Ininom din niya iyon.

Matapos ang tatlumpong minuto ay sabay-sabay tumayo ang lahat. Nahuli ang mga bagong dayo. Mukha paring confused ang mga ito. Umalis na ang lahat sa hapag kainan at kinolekta na ng mga debotong tagapaglingkod ang mga plato.

Nilapitan si Lambert ng isang debotong gabay— nakasuot ang persian looking guy ng asul na compression pants.

“Dumating na ang araw para sa’yo,” masayang turan nito sa kanya, “mamayang gabi na ang rituwal, magiging kaanig ka na namin.”

Lumukso ang puso niya, “oo! Ang saya ko, 0121.” Iyon ang pangalan ng debotong nasa harapan niya.

Tinap siya nito sa kanyang balikat, “handa ka na. Tandaan mo lang ang lahat ng itinuro ko sa’yo.”

Tumango siya, “oo. Gusto kong manatili dito at pagsilbihan ang ating pastor.”

“At marami ka pang pagsisilbihang mga tao, sigurado ako diyan,” banggit nito, “siyanga pala, 0231 ang magiging bagong pangalan mo.”

Ngumiti siya, “excited na ako para mamaya.”

Bumalik si Lambert sa kanyang kuwarto matapos ang kanilang usapan. Nilinis niya ang lugar. Binasa niya ang banal na libro at inaral muli ang rituwal na gagawin para sa kanya mamaya. Matapos ang isang araw ng pagkakabisa ng proseso ay may nagpatunog sa kanyang mga rehas.

Sumilip siya at napasinghap nang makilala ang nakatayo sa may pinto. Napatindig siya agad at binuksan ang pintuan.

“Pastor Alfred!” tawag niya sa lalaking nakatayo. Nakasuot ito ng puting robe.

Nilahad ng lalaki ang kamay. Kinuha niya iyon at hinalikan.

Bumuka ang manipis na labi nito, “hmm… Ang laki na ng pinagbago mo. Isa ka na talagang masugid na tagasunod. Noong unang kuha ko sa’yo, napaka-resistant mo, pero ngayon, you are very tamed.”

Yumuko si Lambert, “iyon ay dahil nakilala ko na ang kabutihan ninyo Pastor Alfred. Kaya masaya ako na simula mamaya ay magiging ganap mo na akong tagasunod.”

Tumitig sa kanya ang mga nakakalunod na mata ng guwapong lalaki, “hmm… Paghandaan mong husto ang binyag mo mamaya. Manonood ang lahat ng deboto.”

Ngumiti siya, “opo, Pastor.” 

Tumango ang pastor sa kanya, “sige. Magkita na lang tayo mamaya sa tabernakulo.” Tapos ay naglakad ito nang papalayo.

Iniwan nito si Lambert na kumakabog ang dibdib nang mabilis. Namawis ang kanyang katawan. Ang kanyang burat ay matigas sa loob ng kanyang compression pants.

Itinuloy niya ang pag-aaral habang paminsan-minsan ay titigil upang isipin ang magiging rituwal niya mamaya.

Nang dumating ang tanghali ay kumain muli ang komunidad ng mga debotong lalaki sa parokyang iyon. Katulad ng agad ay sabay sabay at kalkulado ang galaw nilang lahat maliban sa mga bagong dayo.

Matapos iyon ay nag-siesta na ang lahat. Gumising siya nang hapon. Dumiretso siya sa fitness center ng kapilya. Malaking lugar iyon na may dalawang floor. Kalahati ng lahat ng mga deboto sa parokya ang naroon din upang magbuhat.

Habang si Lambert ay masigasig na nagpapahulma ng katawan ay may isang debotong gabay ang lumapit sa kanya.

“Kumusta Pare, balita ko ngayon daw ang biyag mo?” bungad nito sa kanya.

Binagsak niya ang buhat na barbel, “oo nga pare. Excited na ako!”

Lumingon siya at nakitang si 0092 iyon. Nakalahad ang matikas nitong upper body at bakat ang malapad nitong mga hita sa compression pants na asul na suot.

“Batak na batak ka na, tsong. Handang handa ka na talaga!” bati nito.

Tinapik niya ang braso nito, “Dahil ‘yan sa training na binigay mo sa’kin. Kahit sobrang pasaway ko nung bagong dayo pa lang ako.”

“Alam mo naman, kailangan sundin ang utos ng pastor. At nasarapan naman ako sa after-exercise activities natin,” tapos ay kumindat ito, “sana kapag official ka nang deboto, at libre tayo pareho, sana mag-trip pa rin tayo.”

Kinurot niya nang pabiro ang dibdib nito, “oo naman. Sarap sarap mo rin, Sir 0092.”

“Naisip mo na ba kung ano ang magiging grupo mo kapag nabinyagan ka na?” tanong nito.

Nagkibit-balikat siya, “naisip ko din ‘yan. Parang gusto kong maging debotong tagapagtanggol. O kaya monghe. Pero kung ano man ang kaloob sa akin ng Pastor, ayos na sa akin.”

Itinuloy ni Lambert ang kanyang pagbubuhat. Nang matapos siya ay tumungo na siya sa likod ng tabernakulo. May tatlong debotong monghe na naghihintay sa kanya. Si 0012 ay may hawak na sabon. Si 0110 ay may hawak na tuwalya. Si 0067 ay may hawak na puting telang manipis. Nakapaikot ang mga ito sa isang maliit na roman water bath hole.

Naghubad ang tatlo ng suot na compression pants nang makita siya ng mga ito.

Kabado si Lambert.

“Ihahanda ka na namin…” ang turan ni 0012.

Hinubad ni Lambert ang kanyang pants. Exposed na ang kanilang mga semi-erect na burat.

“Lumublob ka na dito. Lilinisan ka namin,” sabi ni 0110.

Humakbang na papasok sa tubig si Lambert. Abot hanggang baywang niya ang maligamgam na tubig.

Lumublob din sa paligid niya ang tatlo. May dalang kahoy na tabo ang mga ito.

Pinikit niya ang kanyang mga mata habang pinapaliguan siya nito ng tubig. Nagdarasal ang mga monghe habang binabasa ang kanyang katawan.

"Munda corpus, animam suam: mentem suam. Voluntatis ejus relinquere praeteritum, et in aquas cum pelle ejus lutum. Relinquere in aqua."

Bilang parte ng ritwal ng basbas ng binyag sa Parokya, ay sumagot si Lambert.

"O pura aquarum accipere impuris omnibus angustiis meis. Parata fac me dominus meus, Parochus Alfredus."

Paulit-ulit ang kanilang sagutang dasal habang nililinis siya ng mga ito. 

Ramdam niya ang diin at lamyos ng mga palad ng mga ito habang sinasabon siya at kinikiskis. Amoy mahalimuyak na sampaguita ang suds ng sabon na pinapahid sa kanya. Masmariin ang kiskis ng mga ito sa kanyang kilikili at singit. Nilinis din ng mga ito ang butas ng kanyang puwet.

Hindi maiwasan ni Lambert na tigasan sa ginagawa ng mga deboto sa kanya. Nararamdaman din niya ang katigasan ng mga ito sa kanyang hita.

Ngunit alam nila ang importansya ng pagpipigil. Ang hangad ng pastor ang dapat masunod. Alam nila na ligaya ang magiging dulot ng rituwal na binyag na iyon para sa lahat ng dobotong makikilahok. Lalong lalo na si Lambert.

Nang matapos ang isang oras na pagpapaligo sa kanya ay pinaangat na siya ng mga ito mula sa tubig. Pansin niya ang duming naiwan sa tubig. Pinatayo siya ng mga ito. Tapos ay pinaharap siya sa salamin.

Mula sa isang ceramic na garapon, kumuha si 0067 ng malapot na ointment na clear. Pinahid iyon sa kanya ng tatlo. Pinakintab niyon at pinadulas ang kanyang hinog na katawan. 

Tiningnan niya ang kanyang sarili sa salamin. Malaki ang in-improve ng kanyang katawan mula nang siya ay nakulong sa lugar na iyon. Ang kanyang simpleng matambok na pectorals ay kuwadrado na. Litaw na litaw na ang kanyang abs. Ang kanyang traps ay nagkalaman, ganoon din ang kanyang braso. At ang kanyang kutis ay makinis, lalo niyong pinaguwapo ang amboy niyang mukha. Mas naging maganda ang kanyang wavy na buhok. Ang kanyang tindig ay mas may postura. Ang kanyang Epekto iyon ng magandang nutrisyon na natanggap niya at ang ointments na binibigay sa kanya ng mga tagagabay. Namumula at sobrang tigas na ng kanyang tarugo. 

Sa talambuhay ni Lambert, iyon ang pinakamaganda niyang anyo. Mula nang pumasok siya sa kapilyang iyon.

Inabot sa kanya ang puting manipis na brief. Sinuot niya iyon. Halos hindi niya maipasok ang kanyang titing sobrang tigas.

Nang matapos na ang paghahanda sa kanya ay nilabas na siya ng mga lalaki sa bulwagan kung nasaan ang tabernakulo. May isang hapag na mala-altar sa harapan na naka-elevate. May mga simbulo ng mga bituin sa likuran niyon. Sa mga pader ng pabilog na espasyo ay may mga torch na naghahawak ng nagbabagang apoy. 

Ang ibang mga deboto ay nakapalibot at parang mga robot na nakatindig at nakatingin sa kanya. Walang umiimik. Walang gumagalaw. Nakasuot ang mga ito ng brief, ayon sa kung ano ang kanilang grupo sa parokyang iyon: cream para sa mga tagapaglingkod, puti para sa mga monghe, pula para sa mga tagapagtanggol at asul para sa mga tagagabay. 

Sa likod ay ang mga bagong dayo na naka-dilaw na briefs. Dahil hindi pa sila nai-indoctrinate sa parokya ay gumagalaw ang mga ito. Ngunit may mga chains ang kamay at paa ng mga ito. May busal sa mga bibig nito. Hindi pa sila mga buong tagasunod. Hindi pa tapos ang kanilang pagsasanay. Pero sa hinaharap ay mararating din ng mga ito ang pagbibinyag.

Tumayo si Lambert sa gitna ng medieval looking na bulwagan.

Nagsimulang sabay-sabay na magdasal ang mga deboto. 

"Venite von Parochus Alfredus, dignum tua novi filium. Qui paratus est ut a vobis petita."

Bumukas ang pinto sa likod ng altar. Naglakad palabas mula sa loob ang lider at poon ng parokya, si Pastor Alfred. Nakasuot ito ng makinang na gintong robe. 

Napalunok si Lambert. Napakalakas ng dating ng kanyang poon. Kahit ang presensya lang nito ay napapainit na agad ang kanyang katawan.

May dalawang debotong mongheng umakyat sa altar at tinanggal ang robe. Naka gintong trunks na lang ang pastor.

Napasinghap si Lambert. Napasinghap din ang lahat. Tunay na napakakisig ng pastor. Perpekto ang lilok ng katawan nito. Mahihiya ang diyos na si adonis. Kuwadradong dibdib. Matatatag na braso. Malatrosong mga hita. Ang makinis at tanned na kutis na napahiran ng ointment na pampakintab. 

Nag-bow ang lahat ng deboto bilang paggalang sa kanilang pastor.

“Halika, aking bagong tagasunod,” tawag ni Pastor Alfred.

Nanginginig ang katawan ni Lambert. Pero parang kusang humakbang ang kanyang katawan paakyat ng altar. Magkaharapan silang nakatayo, pinapagitnaan ng marmol na tabernakulo.

Nag-bow si Lambert, “narito ako, para sa iyong lingkod, mahal na Pastor.”

“Handa ka na ba na mabaptismohan para sa ating katipunan?” tanong nito na nag-echo sa buong chamber.

“Opo,” desididong sagot niya.

“Ano ang dati mong buhay, bago ka naging dayo ng kapilyang ito?”

“Ako si Lambert Quijano. Ako ay isang artista sa telebisyon. Naging bida na ako sa tatlong teleserye. Inakala ko na ang buhay sa pinilakang tabing ang magpapaligaya sa akin. Hanggang sa ako ay nakuha ng iyong mga tagapagtanggol at dinala dito.”

Tumawa si Pastor, “isa ka sa mga pinakamakulit at matigas ang ulo na bagong dayo. Matagal bago ka nakinig sa utos ko. Ang hilig mong manlaban.”

“Pero nagapi mo ako. At handa na akong magpailalim sa iyo. Handa na akong ialay ang buhay at malay ko sa iyo. Gawin mo ang lahat ng gusto mo sa akin.”

“Handa ka na bang iwan ang makamundong buhay mo?”

“Oo. Handa na akong manilbihan sa iyo. Handa na akong mabuhay sa komunidad na ito.”

“Simulan na natin ang baptismo mo,” sabi ni Pastor Alfred habang humihilig paharap papalapit sa kanya, “halikan mo ako upang mapawi na ang lahat ng alaalang hindi mo kailangan.”

May pananabik niyang hinalikan ang lalaki. Noong una ay malamyos lang iyon. Tapos ay pumasok ang dila nito. Naging laplapan ang kanilang pinagsaluhan.

Biglang sumabog ang lahat ng alaala ni Lambert. Ang kanyang pamilyang siguro ay nag-aalala na sa kanyang pagkawala. Ang kanyang buhat bilang premyadong batang aktor. Ang lahat ng mga babaeng dumaan sa kanyang mga palad. Ang lahat ng kanyang mga kaibigan, kakilala, tagahanga, katrabaho.

Pinikit niya ang mga mata. Pagmulat niyang muli ay wala na siyang maalala. Nabuhay na siyang uli.

Nang maghiwalay sila ay nagtanong ang pastor, “sino ka?”

“Ako si 0231.”

Sumabog ang koro ng mga deboto. 

"Honorate: fraternitatem salvete! Alwredum, qui se Parochus Alfredus et exsultate ecclesia hæc, quam ædificavi. Sit laus est frater!"

“Handa ka na ba sa unang pagsisilbi mo sa akin, tagasunod ko?” malambing na tanong ng pastor habang hinahaplos ang kanyang pisngi.

“Opo. Opo…” buong puso niyang bulalas.

Tumungtong si Pastor Alfred sa ibabaw ng altar. 

Tumuntong din si 0231. Ramdam niya ang lamig ng marmol sa kanyang tuhod. Magkaharapan silang nakaluhod.

Bago niya maranasan ang katawan ng pastor, nasasaad sa kasulatan na dapat muna niyang sambahin ang katawan nito. Nilahad ni 0231 ang kanyang palad at inilakbay iyon sa madulas na matigas na katawan ng kanyang poon. Nanginginig ang kanyang katawan nang maramdaman niya ang bawat matikas na muscle ng kanyang poon. 

Nakatitig lang ang mga nakakalunod na mata ng pastor sa kanya.

Umungol ang pastor. Senyales iyon ng ikalawang hakbang ng ritwal.

Lumapit si 0231 at hinalik-halikan ang mga balikat nito. Hinimod niya ang dibdib at kilikili nito. Sinipsip niya ang utong nito. Dinilaan niya ang abs at singit nito. Sinuso niya ang mga paa nito,

“Ahh… Tanggapin mo ang ligaya sa bibig mo,” mababang sambit ng pastor.

Gamit ang kanyang bibig ay kinagat niya ang gold na trunks nito at hinatak pababa iyon. Lumingkis ang mahaba at mataba nitong burat. 

“Diyos kooo…” ang singhal ni 0231 nang makita niya ang sandata nito. Hinalikan niya iyon at idinikit sa kanyang mukha. Niramdam niya ang init niyon. 

Tapos ay sinubo niya ito. Inaral niya ang estilong magpapasarap sa kanyang lider. Ulo muna. Sinipsip niya ang precum na lumalabas mula sa butas niyon. Tapos ay bumaba siya sa shaft nito. Dahil sanay na siya ay madali niya iyong nalulon lahat. Binababad muna niya. Naka-lodge iyon sa lalamunan niya. Tumaas ang kanyang balahibo. Subo na niya ang titi ng poon!

Naramdaman niyang hinawakan nito ang kanyang ulo. Kaya nagsimula na siyang magtaas baba.

“Sige. Sige… pagsilbihan mo ako. Sambahin mo ako,” sambit ng pastor habang kinakantot ang kanyang bibig.

Binilisan niya ang pagtsupa. Alam niyang iyon ang gusto nito.

“Ako naman.”

Lumuwa na si 0231. Hinubad niya ang kanyang suot na briefs. Kumawala ang sawa niyang parang sasabog na.

Bumaba ang pastor at sinubo siya. Deep throat agad ang ginawa nito. Mabilis ang pagtaas baba nito.

Napatingala at napasigaw si 0231. “Diyos ko! Ang sarap po! Mahal na mahal kita! Mahal na mahal kita! Iyo lang ako! Ahhh! Ang sarap!”

Parang mababaliw sa sobrang taas ng libog si 0231. Ngunit hindi siya basta basta makakapag-palabas. Bilang tagasunod ni Paster Alfred, ito lang ang magdidikta ng kanyang pagpapalabas. Nakatingala siya. Iregular ang kanyang paghinga.

Hindi na talaga siya mapakali.

Dalawang minuto lang siyang tsinupa ni Alfred, ngunit pakiramdam niya ay isang araw ang lumipas hanggang sa lumuwa ito.

“Gusto kong pasukin ang aking tagasunod,” turan nito.

Agad na humiga si 0231, tinaas ang mga hita at bumukaka. Ramdam niya ang tigas at lamig ng marmol sa kanyang likod.

Lumapit sa kanya ang pastor. Sinabit nito ang mga paa sa balikat nito. Dahandahan nitong pinasok ang malaking burat sa lagusan niya.

“Ahhhhhhh…” reklamo ni 0231 sa sakit.

“Hmmm… Mahal kita… Hindi kita gustong saktan. Tanggapin mo ang sarap,” turan nito nang makakalahati.

Isang sabi lang nito ay napawi ang sakit. Tunay na makapangyarihan ang lalaki. Naramdaman niya ang kabuuan nitong pumasok sa kanya.

“Sarap! Sarap! Ahhh salamat pooo!” halinghing ni 0231 habang napapaliyad. Hinahampas nito ang matigas na tabernakulo.

Nakatitig siya sa kumakantot sa kanya. Ang guwapong mukha ni Alfred. Ang katawan nitong perpektong nagmumura ang muscles sa bawat kadyot niya. Iba iba ang lalim ng kadyot nito. Iba iba din ang bilis. 

Ang titi niya ay tigas na at humahampas sa kanyang abs. Lawang lawa na ng precum ang kanyang tiyan.

“Huwag mong sayangin ang sarili mong katas… ugh ughhh…” sambit ni Alfred.

Kumuha ng precum si 0231 mula sa tiyan niya. Tapos ay dinala sa bibig niya. Sinipsip niya iyon. Sobrang tamis. Lalo siyang nalibugan sa kanyang ginawa. Sinabayan pa iyon ng pagbilis ng pagpiston ng lalaki sa kanya.

Bumunot bigla si Pastor Alfred, “ibibigay ko na sa iyo ang punla.”

Bumangon si 0231.

Humiga ang pastor.

Tumayo si 0231 at inupuan ang lalaki. Saktong pumasok ang burat nito sa kanyang butas. Nagtaas baba siya sa titi nito, “ahhh ang sarap po! Salamat po! Aghhh! Ang sarap nitooo! Ughhh…”

“Kanino ka ughh?” tanong nito.

“Iyo lang ako! Ibibigay ko lahat sa’yo! AUGHHH!” halinghing niya.

Ang kanyang titi ay wumawagayway sa bawat paggiling niya sa tarugong nasa kalooban niya. Kumakalat ang apoy at kuryente sa kanyang katawan. Sinipit ng kanyang mga daliri ang sariling mga utong.

Tumingin siya sa paligid. Ang lahat ng deboto ay tahimik na nanonood. Nasa paa na ng mga ito ang mga suot na brief. Matigas ang lahat ng burat. Sinasalsal ang mga iyon ng katabing deboto. Nakaekis ang mga braso. Parte iyon ng rituwal ng baptismo. Tila konektado ang lahat sa sarap na kanyang nadarama mula sa titi ng kanilang pinuno. Parang iisa lang ang tono ng mga ungol nito.

Malakas na rin ang ungol ng pastor. Maligaya siya na siya ang nagdudulot niyon.

“Heto na… tanggapin mo na!” babala ni Pastor Alfred.

Binilisan niya ang pagkabayo. “Ughhh ibigay mo na… Ughhh.”

“AHHH!” sigaw nito habang kumakadyot pataas.

Ramdam ni 0231 ang pagsabog ng init sa kanyang kalooban. Napakadami niyon.

Matapos ang isang minuto, nang magpantay na ang kanilang hininga ay inilabas na niya ang titi sa kanyang lagusan. Humiga siya. Malapit na ang katapusan ng ritwal.

Bumaba ang hubad na pastor mula sa tabernakulo. Ang kamay nito ay dumukot ng tamod mula sa kanyang butas. Tapos ay dinala iyon sa kanyang bibig.

Sinipsip iyon ni 0231.

Tapos ay naghalikan sila. Nagpalitan sila ng tamod sa bibig. 

Sadyang matigas pa ang titi ni 0231 habang nagka-cum swapping sila. Ngunit wala pa siyang pahintulot.

Matapos ang isang minuto ay bumitaw na mula sa halik si Pastor Alfred.

Tanda iyon upang lunukin niya ang tamod sa bibig.

Mabilis pa rin ang kanyang puso sa pagtibok. Ang apoy ay sinusunog pa rin siya.

Lumapit si Pastor Alfred sa kanyang tainga at bumulong, “pinapahintulutan na kitang magpalabas.”

“AAAAHHHHHHHHHHH!” garalgal na bulyaw ni 0231. 

Sumirit ang katas mula sa titi niya. Napakaraming tamod ang lumabas dahil sampung araw na siyang hindi nagpapalabas. Umabot ang unang talsik sa kanyang mukha. Tapos sa leeg. Tapos pinuno ng puting likido ang kanyang torso. 

Tumayo sa gitna ng likod ng tabernakulo si Pastor Alfred, sinilayan ang kanyang mga deboto.

Pumitik siya sa daliri.

Isang koro ng ungol ang sumabog sa buong bulwagan. Sabay sabay nagpalabas ang mahigit kumulang isang daang lalaking naroon. Napuno ng tamod ang sahig. Kumalat ang sangsang ng amoy.

Dahil sa pagod ay unti-unting nawala ang huwisyo ni 0231, ngunit bago siya tuluyang mawalan ang malay, muling nagsabi ng dasal ang ibang kadeboto niya.

"Sit laus tibi von Parochus Alfredus! Laudate Deum verum fraternitatis nostræ! Venerem animis corporibusque tua in saecula saeculorum!”