HMBS 12

ANG UNANG CASE NINA HANSEL

Nasa ilalim ng init ng araw si Hansel nang dumating si Royce. Mainit, maingay ang paligid ng campus parking lot, at sa loob ng sasakyan ay nagsimula na siyang mainip. Tinitigan niya ang oras sa relo alas tres y media na. Sabado. Pasado sa usapan. Nilapag niya ang telepono sa dashboard, nag-inat, at saka bumuntong-hininga.

Nang sa wakas ay lumitaw ang kaklase niya sa may hagdanan, napailing siya. Si Royce ay nagmamadaling naglalakad, basa pa ang buhok, at mukhang galing pa talaga sa training. Pawisan, nakaputing shirt na may marka pa ng tubig sa balikat, at ang sling bag ay basta na lang nakasukbit. Sa dami ng mga taong dumadaan, siya pa rin ang pinakapansin ni Hansel—hindi lang dahil gwapo ito, kundi dahil may kung anong hindi niya kayang hindi titigan.

Pinindot niya ang unlock. Tumunog ang pinto. Pumasok si Royce, huminga nang malalim, at saka naupo sa passenger seat.

“Hey,” sabi nito, parang pilit lang, walang ngiti.

“Ayun, tangina, dumating din. Akala ko tulog ka na sa gym,” sagot ni Hansel, tinapik ang manibela bago pinaandar ang makina. “Ten minutes kitang hinintay.”

“Nag-text ako,” balik ni Royce, sabay punas ng pawis sa leeg. “Nag-extend ang practice. Halos hindi na ako nakaligo. Madalian lang.”

Napatingin si Hansel sa buhok nitong magulo, sa t-shirt na may marka ng singaw, at sa muscle line na humuhulma sa ilalim ng tela. “Kung kailan pa kailangan natin magmukhang disente, saka ka nagmukhang bagong galing sparring.”

Napakunot si Royce. “Alam mo naman buhay varsity, ’di ba? Practice, laro, ulit. Hindi tulad mo—tinapon mo na lang ‘yung slot mo noon. Sayang. Ang dami sanang gustong makuha ‘yun.”

Natawa si Hansel, pilit. “Ang tagal na nun, bro. Ang bitter mo pa rin pala.”

Tiningnan siya ni Royce, matalim, parang handa siyang sapakin. Pero umiwas din agad ng tingin. “Saka ano ‘tong suot mo? Polo at khaki? Eh alam naman natin—huhubarin rin mamaya ‘yan.”

“Hindi ako katulad mo,” balik ni Hansel, ngisi habang nagsusuot ng seatbelt. “Kailangan magmukhang propesyonal. Iba ang dating kapag seryoso ka. Gusto kong ma-impress kung sino man ‘yung makakaharap natin.”

Napatingin si Royce sa bintana, hindi na sumagot. Kita sa salamin ang profile nito: ang panga, ang leeg, ang mga ugat sa braso. Kahit haggard, may kinang pa rin sa presensya. Parang gusto niyang hamunin ulit, o baka gusto lang niyang maramdaman ulit ‘yung init ng tensiyon nila sa loob ng klase.

“Handa ka na?” tanong ni Hansel habang umaandar na palabas ng parking lot.

“Ewan. Nakakakaba.” Napahawak si Royce sa bag niya, mahigpit. “Iba kasi ‘to. Sa klase, syempre pribado iyon. Protected lang. May supervision Pero ngayon—real world na ‘to. ‘Yung pinag-aaralan natin, gagawin na talaga natin. Eh hindi naman ito ang normal. Tangina bawal itong ginagawa natin.”

Tumango si Hansel, pero ang kamay sa manibela ay medyo nanginginig. “Oo. Naiintindihan ko. Delikado rin. Lalo na kung pumalpak tayo. Reputasyon ko ang masisira at baka mawasak lahat ng plano ko sa buhay.”

Napailing si Royce. “Ayan ka na naman. Puro sarili mo lang. Laging ikaw.” Tapos ay tumingin ito sa malayo.

Natahimik si Hansel. Ang linya ay tumama sa kanya nang mas malalim kaysa sa gusto niyang ipakita. Matagal na niyang alam na may pagka-self-centered siya. Sinabi na rin iyon sa kanya ng mga kaklase niya. Mga groupmates. Mga babaeng nakalaguyo. Pero iba nang si Royce na ang nagsasabi. Iba ‘yung tono—hindi lang galit, may halong bigat. Parang kilala talaga siya.

“Look,” sabi ni Hansel sa mas mahinahong tono. “Hindi ko sinasabing hindi ako kinakabahan. Pero kung hindi natin susubukan, walang saysay lahat ng pinagdaanan natin. Kaya ayusin natin ‘to.”

Nilingon siya ni Royce, seryoso, halos may respeto sa mata. “Fine. Sige. Explain mo na ulit ‘yung case.”

Huminga nang malalim si Ha npunta tayo sa Periergos. Alam mo na ‘yun, ‘yung sikat na museum sa Makati. Doon tayo magmi-meet sa contact natin—si Alfonso, ‘yung Protege Curator. Siya ‘yung right-hand ng head ng museum. ‘Yung case file ni Prof. CV… sabi niya, may isang artwork doon na kailangan nating makuha. Hindi simpleng art loan. Kailangan daw nating makumbinsi si Alfonso mismo.”

Tumaas ang kilay ni Royce. “Makumbinsi… paano? Through words o… ‘yung usual na paraan ni Prof. CV?”

“Hindi niya sinabi. Pero alam mo naman ‘yun.” Sinulyapan niya ito, sabay ngiti ng bahagya. “Kung ano man ‘yung hinihingi ng Periergos, siguradong hindi lang paperwork ‘yan.”

Napamura si Royce, “Tangina. So literal na mission ‘to. Bata pa ako nung nakapasok ako dun. At hindi sila nagpapapasok nang kung sino-sino. Kaya lang nakapasok ang pamilya namin kasi nga PBA ang mga kapamilya ko.”

“Well, heto papasok tayo doon kasi may kailangan tayong makuha. Hindi ordinaryong assignment ‘to. Ang sabi sa file—‘Test of charisma versus charisma, performance, and strategic submission.’” Umigting ang mga biceps ni Hansel habang humawak sa manibela. “Ambigat ng mga salitang ito.”

Tumingin ulit si Royce, seryosong-seryoso na. “At kung pumalpak?”

Humigpit ang panga ni Hansel. “Hindi ko alam. Pero huwag talaga.” Uulitin sana niya ang litanya niya ukol sa pag-protect sa kanyang imahe pero pinigilan niya ang sarili. "I don't even know if Prof. CV has a fail safe for this.

Tahimik sila habang binabaybay ang EDSA. Sa labas, mabilis ang takbo ng mga kotse. Sa loob, mabigat ang hangin. Nakatingin si Royce sa bintana, habang si Hansel ay lihim na tinitingnan ang mga kamay nitong malapad, ang leeg na pawisan pa, ang kumpiyansang may halong kaba.

“Shit,” sabi ni Royce, halos pabulong. “Ngayon lang nagsi-sink in sa'kin. Hindi ko rin gusto na mag-fail. Hindi ko alam kung saan ako pupulutin kapag nahinto ang pag-aaral ko."

Hinawakan ni Hansel nang mahigpit ang manibela, "shit. Nandito na tayo. Too late na para talikuran ang pagiging part ng Success Studies na ito. Nabigay na natin ang NDAs. Nagpailalim na tayo nang tuluyan. Nagpakahibang. We better give it our best shot. Or else, para saan pa itong mga sinuko natin sa pagkatao natin?"

Tiningnan siya nang seryoso ni Royce, emphatetic, "fuck. Ang intense mo."

Ngumisi si Hansel, sabay dagdag ng gas. “At least ngayon alam mo kung bakit ako laging top ng klase.”

Sa salamin, magkasalubong ang mga titig nila.

Pagkarating nila sa Periergos, tila ibang mundo ang bumungad sa kanila. Ang gusali ay maymodernong arkitektura—halong salamin, metal, at marmol na may mga kurbang linya na parang alon ng liwanag. Sa labas pa lang, kumikintab na ang building facade sa sikat ng araw, at bawat panel ng tinted glass ay nagpapakita ng repleksiyon ng langit at lungsod. Sa itaas, may malalapad na terraces na may mga halaman at sculptural installations.

Pagpasok nila sa main parking bay, halatang pang-mayaman ang lugar. Maayos ang landscaping, may mga pino’t mamahaling kotse. Pumarada si Hansel sa designated visitor’s slot.

Nang bumaba si Royce, agad nitong inayos ang kwelyo ng shirt, halatang na-conscious.

Pagpasok nila sa lobby ng Periergos, sabay silang napahinto.

Ang main hall ay mataas, marahil tatlong palapag ang taas ng kisame, at nababalot ng mala-kristal na liwanag mula sa skylight. May hanging sculptures na parang mga lumulutang na tanso’t salamin, dahan-dahang umiikot sa ilalim ng mga spotlight. Ang sahig ay gawa sa puting marmol na may guhit ng ginto. Sa kanan, may ticketing counters na may well-dressed na cashiers. Sa kaliwa, may café at gift shop kung saan naglalakad ang mga bisitang mukhang mga diplomat o anak ng mga executive.

“Tangina. Tama ka nga,” bulong ni Royce, napakamot ng batok habang pinagmamasdan ang halatang mayayamang pumipila. “Dapat nagbihis ako.”

Hindi ito pinansin ni Hansel. Para siyang tinamaan ng kakaibang enerhiya. Ang lamig ng hangin mula sa air-conditioning ay may halong amoy ng polish, kahoy, at banayad na pabango. Parang binibigyan siya ng damdaming hindi niya maipaliwanag.

Ani Royce, halos pabulong, “shit, kinakabahan ako.”

“Tahimik ka muna.” Mahinang sagot ni Hansel, habang pinagmamasdan ang signage sa dulo: Authorized Personnel Only.

Doon lumitaw ang isang matangkad na lalaki. Diretso itong naglakad papunta sa kanila, may kumpas ng taong sanay mag-command ng atensyon. Nakasuot ito ng charcoal gray na slacks, tucked-in black silk shirt, at may suot na manipis na lanyard na may Periergos ID. Nakabukas ang unang dalawa nitong butones, kaya bahagyang kita ang pectorals at ang linya ng leeg. Ang suot nitong leather shoes ay makintab. Sa bawat hakbang, kita ang training sa katawan na fit, proportioned at matipuno.

“Hi, kayo ‘yung mga estudyante ni Prof. CV?” tanong ng lalaki.

Medyo nakahinga si Hansel. Kilala pala talaga si Prof. Contraverde dito.

“Opo,” mabilis na sagot ni Royce.

Sinipat sila ng lalaki, mula ulo hanggang paa. Pagkatapos ay ngumiti at inilahad ang kamay, “Ako si Casper. I’m the main assistant to the Protege of the Curator. Welcome, mga Sir, sa Periergos.”

Nagpakilala silang dalawa.

“Royce po.”

“Hansel.”

Pero nang makipagkamay si Hansel, hindi niya agad binitawan ang kamay ng lalaki. Iba ang pakiramdam. Mainit, pero kontrolado. Ang grip ni Casper ay confident at matatag, parang may sariling rhythm. Napatingin siya sa mukha nito—at tangina, mukhang gawa sa marble ang lalaking ‘to.

Medyo oblong ang hugis ng mukha ni Casper, may matikas na panga at makinis na kutis. Ang buhok ay maitim, wavy, at may ayos na parang effortless volume. Katamtamang laki ng mga mata, medyo singkit, may talim ng tingin na hindi agresibo pero may bigat. Ang ilong ay matangos, ang labi’y sakto lang ang kapal, at ang baba ay matulis at masculine.

“Let’s go,” sabi ni Casper. “Hinihintay na kayo ng boss ko.”

Sumunod sila. Dinala sila hindi sa public galleries kundi sa isang side corridor na may sign na Staff Access. Pagpasok nila, tahimik na parang ibang mundo. Ang sahig ay dark wood, ang dingding ay salamin at mga framed sketches, at may mahinang classical music na tumutunog mula sa speakers.

Sumakay sila sa elevator. Habang umaangat, ramdam ni Hansel ang lamig ng bakal na dingding, at ang kakaibang amoy na parang tumitindi habang umaakyat sila.

Paglabas nila sa executive floor, isang enggrandeng hallway ang sumalubong. Mataas ang kisame, may mga recessed lights na parang museum gallery pa rin, at sa magkabilang gilid ay mga pinto na may frosted glass at brass nameplates. Ang bawat hakbang ay nag-e-echo.

Habang naglalakad, napatingin si Hansel sa bukas na pinto sa kanan. Napatigil siya.

Isang silid na parang atlas room at library. May malalaking globes, antique bookshelves, at sa gitna ay isang glass case na may kumikislap na halaman. Kumikinang ito sa ilalim ng liwanag, may mga dahong kulay jade na parang gawa sa kristal, at humihinga ng manipis na singaw ng liwanag.

Naramdaman ni Hansel ang pag-akyat ng init sa balat niya, parang static electricity. Sa tabi niya, si Royce ay tahimik, pero halatang naaapektuhan din. Nakatingin lang, dilat ang mga mata. Maging si Casper ay sandaling napatigil, saka ngumiti ng bahagya.

“Maswerte kayo,” sabi nito, habang naglalakad muli. “Kakaunting tao lang ang pinapapasok diyan. Very magical ang lugar, ano?”

Dinala sila ni Casper sa dulo ng hallway, sa isang pintong de-brass.

Binuksan ni Casper ang pinto, at agad nilang naamoy ang mamahaling pabango at leather. Ang loob ay isang malaking opisina na parang pinagsamang art studio at executive suite. May mga contemporary paintings sa dingding, may malambot na sofa set, at sa gitna ay isang malapad na mesa na gawa sa dark glass.

Sa mesa, may isang lalaking nakaupo, nagsusulat. Nang marinig ang boses ni Casper:

“Sir Fons, nandito na po ‘yung sinasabi ni Prof. Contraverde.”

Tumigil ito sa pagsusulat at tumayo.

Ang lalaking tinawag na Alfonso ay nakasuot ng light charcoal suit, slim-fit, may manipis na turtleneck sa ilalim imbes na tie. Ang kombinasyon ay minimalist ngunit halatang mamahalin. Ang relo sa pulso ay understated pero mahal, at ang buong tindig ay parang sanay sa atensyon.

“Hi,” sabi nito, may ngiti ngunit may lalim sa tingin. “Nice to meet you. I'm Alfonso. You can call me Fons.”

Parang tumigil ang oras kay Hansel. Mula ulo hanggang paa, parang sinukat siya ng titig ni Alfonso. Bata pa ito, marahil late twenties, pero may aura ng dominance. Ang kutis nito’y makinis, ang buhok ay perpektong ayos, at ang mga mata ay may kindness pero may command din.

Ang boses ay mababa, malambot, pero mabigat.

Ramdam ni Hansel ang pag-init ng batok niya. Parang biglang dumagundong ang dibdib. Ramdam niya ang pagsikip ng loob ng kanyang briefs. Nagsisimula siyang maglawa sa precum. Ang lakas ng dating ng lalaking iyon.

Sa tabi niya, si Royce ay parang na-hypnotize. Halata sa dibdib nito ang pagbilis ng paghinga, at sa ilalim ng jogging pants ay umalsa ang bukol nito.

Binasag ni Fons ang katahimikan gamit ang kalmadong boses. “So, guys…” anito habang pinapagulong sa pagitan ng mga daliri ang isang brush, “how can I help?”

Saglit na nag-ipon ng lakas ng loob si Hansel bago sumagot. “We are interested in the painting Flori Da Omeni.”

Bahagyang tumaas ang kilay ni Fons. Napangiti ito, dahan-dahang tumayo at naglakad palapit sa kanila.

“Oh,” sabi nito. “Well, hindi siya naka-display sa museum. It’s also not for sale, or for barter, or for bidding.” May pa-pause itong parang sadyang pampabitin. “It’s part of my personal collection. Medyo… secret.”

Nagkatinginan sina Hansel at Royce, parehong halata ang kaba sa mukha. Si Royce ang unang nagsalita, medyo paos ang boses.

“We know that po, Sir. Nabanggit po ni Prof. CV.” Nilunok nito ang laway, saka tumingin diretso sa mga mata ng curator. “Pero hindi po kami nandito para bilhin. Hindi rin po for bartering or bidding. Nandito po kami to… negotiate.”

Tumigil si Fons, nagtaas ng kilay, saka ngumisi. “I like that term.” Lumapit pa ito nang kaunti, hanggang maramdaman nila ang amoy ng mamahaling pabango nito. “I do that all the time.”

Sinipat sila ni Fons mula ulo hanggang paa. May malamlam na liwanag sa mga mata nito, parang sinusukat hindi lang ang itsura kundi pati kung gaano kalalim ang kaya nilang isuko. “You both remind me of myself nung graduating student ako,” anito, “noong unang araw ko rito sa Periergos. Nang unang sabihin sa akin ni Kristoff na ako na ang magiging Protege.”

Tumawa si Casper mula sa gilid ng silid. “Sayang! Ang cool siguro kung nakita ko ‘yun!” sabay tagilid ng ulo, parang nanunukso.

Nginitian ni Alfonso ang assistant. “Eh paano mo makikita, eh puro pambubully ang inatupag mo noon?” sabay kindat. “Saka nakita mo naman ‘yung una kong Periergian artwork, ‘di ba? Doon mo nga ako nakilala. Nang totoo.”

Ngumisi lang si Casper, may halong lambing.

Tumingin muli si Fons kina Hansel at Royce. “Have you seen Flori Da Omeni?”

Umiling sila.

“Halikayo.”

Dinala sila ni Fons sa kabilang silid. Ang pinto ay mabigat, gawa sa tinted glass. Pagbukas nito, nakita nila ang loob, nakapalibot ang mga canvasesmalalaking obra na puno ng lalim at kalaswaan na parehong sining at pagnanasa.

May isang painting ng dalawang lalaking magkahawak ang kamay, nakalubog sa tubig, mga kalamnan nilang kumikislap sa sinag ng buwan. Sa isa pa, isang lalaking nakaluhod sa harap ng isa, pero ang ekspresyon ng mga mukha ay hindi bastos parang sagrado. Ang liwanag, ang komposisyon, ang tensiyon; lahat ay erotic ngunit tasteful.

Napalunok si Hansel. Ramdam niyang tumataas ang init ng dugo niya. Parang ang bawat kulay sa canvas ay sumasalamin sa mga lihim niyang iniingatan.

“Tangina…” mahina niyang sabi, halos di narinig ni Royce.

Nakita niyang napapakambyo na rin ang kaklase, bahagyang nilalaro ang laylayan ng jogging pants, parang sinusubukang itago ang nabubuhay na katigasan. Pareho silang binihag ng atmosphere ng silid.

Tumuro si Fons sa isang painting sa gitna ng silid. “’Yan ang Flori Da Omeni.”

Isang malaking canvas na nasa pagitan ng dilim at liwanag. Nasa gitna ang isang lalaking nakahiga sa kama ng mga puting bulaklak, hubo’t hubad, balat nitong kumikintab sa langis at pawis. Sa paligid nito, may mga kamay—hindi alam kung sa sarili o ng iba—na humahaplos, umaalalay, umaangkin. Ang ekspresyon ng mukha ay hindi purong kaligayahan o sakit—isang halo ng pagsuko at kapangyarihan. Kita ang katayugan ng burat. Kumikinang dahil sa namumuong precum sa tip.

Napatingin si Hansel kay Casper. At doon niya nakita ang mukha ng modelo. Parehong-pareho. Mula sa curve ng panga hanggang sa anyo ng labi, si Casper nga ang nasa painting.

Ngumiti si Casper, parang sanay na sa reaksyon ng mga bisita. “Kamukha ko ba?” tanong nito, pabulong, sabay kindat. “Ayos ba modeling ko diyan?”

Si Royce ay napahinga nang malalim. “Fuck” tanging nasambit nito, habang pinapawisan.

Kinuha ni Fons ang isang blangkong canvas at inilagay sa easel. Umupo ito sa stool, nag-aayos ng mga brush at kulay. “If you want to get the painting,” sabi nito, “you’ll have to give me something in return. A replacement.”

Itinuro nito ang bilog na platform sa gitna ng silid. “I need to paint something that can replace what you’ll take.”

Nagkatinginan sina Hansel at Royce.

“Tayo ang magmo-model?” tanong ni Royce.

“Bigyan natin siya ng magandang ipipinta,” sagot ni Hansel. “Para makuha natin ang painting. Mission accomplished.”

Unti-unting binuksan ni Hansel ang mga butones ng kanyang polo. Ang tunog ng tela ay lumapat sa katahimikan. Sumunod si Royce, tinanggal ang t-shirt at pinunasan ang pawis sa dibdib. Hanggang pareho na silang naka-flesh-colored mesh briefs—ang manipis na tela’y halos wala nang itinago. Bigay iyon sa kanila ni Prof. CV para sa misyon na iyon.

Ang ilaw mula sa kisame ay tumama sa mga katawan nila, nagbigay ng anino sa bawat guhit ng kalamnan. Ang mga pouch ng kanilang briefs ay naninigas, at sa manipis na tela, bakas ang pagtibok ng laman sa loob.

Si Hansel, kahit sanay sa ganitong mga eksena sa klase, ay nakakaramdam ng kakaibang pagkabuhay ng dugo. Sa tabi niya, si Royce—ang dating karibal—ay parang ibang nilalang: atletikong katawan, mamula-mulang balat, at ang tiyak na confidence ng lalaking alam ang lakas ng appeal niya.

“Woah,” sabi ni Casper, nakahawak sa baywang habang nakatitig. “Ang hot n’yo.”

Ngumuso si Fons sa platform. “Great. Go ahead. Inspire me.”

Umakyat silang dalawa. Magkalapit ngunit tensyonado. Ramdam ni Hansel ang tibok ng puso, pati ang init ng hininga ni Royce sa kanyang balikat. Nagkatinginan sila; mga matang puno ng galit, inis, at libog.

“Fuck, Hansel,” bulong ni Royce, paos. “Nakakainis ka. Pero bakit ganito? Bakit ako naa-attract sa’yo?” Hinaplos nito ang pisngi ni Hansel. “Tangina,” dagdag pa nito, “kagabi ko pa iniisip ‘yung katawan mo.”

Hindi na nakasagot si Hansel. Bago pa niya mapigilan ang sarili, lumapit na ang labi ni Royce at nagdikit ang kanilang mga bibig.

Mainit. Matindi. Parang dalawang taong naglalaban sa halik. Walang gustong magpatalo. Ang dila ni Royce ay pumasok agad, sinusuyod ang loob ng bibig ni Hansel. Ang mga kamay nila’y naghanap ng lugar: isa sa batok, isa sa likod, isa sa balikat. Ang bawat hinga ay may halong ungol.

Sa kabilang dulo ng silid, naririnig nila ang tunog ng brush ni Fons sa canvas.

“You don’t have to pose,” sabi nito, kalmadong boses, parang nagdidikta ng ritwal. “Just give me energy. I need to feel it.”

Bumitaw si Royce, nangingintab ang labi, at biglang kinuha ang bote ng langis sa mesa. “Gamitin natin 'to.” Binuksan nito at binuhos ang laman sa balikat ni Hansel.

“Gago!” sigaw ni Hansel, pero natigilan nang maramdaman ang init ng langis. Kumalat ito sa balat, pababa sa dibdib, pababa sa tiyan. Amoy citrus, amoy lupa at araw. Nakakabaliw.

Unti-unti niyang naramdaman ang kamay ni Royce na dumudulas sa langis, dumadaan sa dibdib, tumutuloy sa abs, hanggang sa umabot sa hangganan ng briefs. “Tangina mo…” mahina niyang ungol.

“Ang sarap mong tingnan,” sabi ni Royce, paos at mabagal. “Tigas ka. Libog na libog ka sa’kin, ‘no?”

Bumawi si Hansel, hinawakan ang bukol ng kaklase, pinisil.

“Tigas ka rin, gago.”

Ngumisi si Royce, sabay dampi ng mga labi sa leeg ni Hansel. Nilamutak ang pigi ng puwet niya. “Tigas ako kasi ang sarap ng puwet mo.”

“Uhhh…” ungol ni Hansel, napatingala, nanginginig ang tuhod.

Habang sa gilid, si Fons ay nakatingin lang, ang brush nito’y gumagalaw sa canvas na parang sumusunod sa ritmo ng dalawang katawan. Ang tunog ng pagpahid ng pintura ay naging kasabay ng mga paghinga, ungol, at pagdulas ng langis sa balat.

Ang dalawang estudyante ay nagpatuloy—nagkikiskisan, nagbabanggaan ng kalamnan, nag-aagawan ng hininga. Sa ilalim ng ilaw ng Periergos, ang kanilang mga katawan ay naging sining. Basa ng langis, naninigas sa tensyon, at unti-unting nawawala ang pagitan sa pagitan ng galit, pagnanasa, at pagsuko. Ang kanilang mga muscle ay nag-uumpugan. Ang katigasan nila ay nagkikiskisan. Maungo sila habang gumagawa ng mga nakakalibog at suggestive na poses.

Habang patuloy ang tensiyon sa pagitan nina Hansel at Royce, muling nagsalita si Fons mula sa stool, mababa at kalmado ang boses nito. “I think… kailangan niyo ng tulong para mas ma-channel niyo ang energy niyo.” Ngumiti ito, saka tumingin sa assistant. “Casper. Join them.”

Parang may ritwal na isinagawa sa mismong sandaling iyon. Tumayo si Casper at unti-unting nagtanggal ng blazer, pagkatapos ay ng shirt, at ng sinturon. Hanggang sa naiwan ito sa manipis na skin-toned briefs, kaparehong materyal ng suot nina Hansel at Royce. Sa ilaw ng studio, halos wala nang itatatago ang tela; ang bawat linya, bawat kurba ng tarugo at katawan nito ay kumikislap sa ilalim ng liwanag.

Napamulagat si Hansel. Hindi niya alam kung saan ididikit ang tingin. Matikas ang dibdib ni Casper, defined ang abs, at ang burat na tigas ay aninag sa loob ng briefs. Si Royce man ay hindi nakapagsalita, nanginginig ang lalamunan habang pinagmamasdan ang katawan ng assistant.

Kinuha ni Casper ang bote ng langis, binuksan iyon, at ibinuhos sa sariling dibdib. Dahan-dahan, sinimulan niyang ikalat ang mainit na likido sa balat—una sa dibdib, pababa sa tiyan, hanggang sa mga hita. Ang bawat dampi ng palad ay may ritmong parang musika. Kumikinang siya ngayon sa ilalim ng puting ilaw, parang estatwang binuhay ng pagnanasa.

“Sama ako sa inyo,” sabi ni Casper habang pinapahid ang langis sa leeg, “Kapag natutunan niyong i-channel ang libog, makakalikha kayo ng intensity—‘yung nakaka-inspire sa artist. That’s how Fons works.”

Lumapit siya sa kanila, amoy ng langis at init ng balat niya ay parang hanging kumakapit. “Tingnan niyo ako. Tingnan niyo ang isa sa pinakapaboritong model ng Protege.”

Tumigil ito sa pagitan nila, kinuha ang kamay ni Hansel at idinampi sa sariling dibdib, pinasundan ang guhit ng abs hanggang sa ilalim ng puson. Ginabayan din niya si Royce, hinawakan ang kamay nito at pinasabay sa paghaplos. “Hinga lang kayo. Ramdamin niyo. Pasayahin natin ang pintor.”

Si Hansel ay halos hindi makahinga. Ang balat ni Casper ay madulas at mainit, parang apoy. Sa bawat haplos niya, lalong dumudulas ang kanilang mga katawan, at sa bawat sulyap kay Royce, nararamdaman niyang ang dating inis ay unti-unting nagiging sabay na pagnanasa.

Ngumiti si Casper, sabay bulong, “kanina ko pa 'to gustong lamunin.”

Lumuhod ito sa pagitan nila. Ang mga kamay nito ay gumapang sa hita ni Royce, habang ang isa naman ay humahaplos sa bewang ni Hansel. Tumingala ito. Binaba ang kanilang mga briefs at pinakawalan ang kanilang mga naghuhumindig na mga burat.

Dahan-dahan, idinikit ni Casper ang labi sa burat ni Royce. Ang dila niya ay sumasayaw sa ibabaw ng malambot na balat, pumupunta sa taas at pababa, pinapalapit ang sarili sa base. Ang bawat galaw ay may ritmong stable, sinasabayan pa ng magaling na breath control.

“Ah—fucking shit,” ungol ng lalaki, nakasabunot na agad sa buhok ni Casper. Ang mga kamay ni Royce ay namimilipit.

Si Hansel, nakatingin, nanginginig ang tuhod, pero hindi rin nakatiis. Lumapit siya, hinaplos ang ulo ni Casper, sabay kinabig si Royce para muling maghalikan sila. Ang mga kamay ni Hansel ay nagsisimula sa leeg ni Royce, pumupunta pababa sa dibdib, at pinasok ang kamay sa ilalim ng briefs ni Royce, nakikitil sa malambot na balat sa ibabaw ng titi.

Mainit, marahas, pero puno ng rhythm ang kanilang mga halik. Ang dila ni Hansel ay sumasayaw sa loob ng bibig ni Royce habang naririnig nila ang mga basang tunog ng bibig ni Casper sa ibaba.

“Gago, mas sarap siguro sa’kin,” bulong ni Royce, humihingal. Ngumisi si Hansel sa gitna ng halik, “Tingnan natin kung kanino siya lalong malulunod.”

Sa pagitan ng dalawang lalaki, si Casper ay patuloy sa ginagawa, basang-basa ng langis at pawis. Isang matipunong barakong adik sa blowjob. Ang mga kamay ni Casper ay patuloy na gumagapang sa hita ni Royce, habang ang isa naman ay patuloy na humahaplos sa bewang ni Hansel.

"Urgghhh... Fuuuck. Sarap niyooo fuuuck... Ughh... Kantutin niyo bibig ko..." tapos ay pinagsabay na silang sinilindro ni Casper.

Ang bawat galaw, bawat paghinga, bawat paghinga ay nagiging bahagi ng isang unison, parang choreography ng pagnanasa. Ang mga kamay ni Casper ay patuloy na gumagapang sa hita ni Royce, habang ang isa naman ay patuloy na humahaplos sa bewang ni Hansel.

Sa kabilang dulo ng studio, si Fons ay tahimik pero malinaw na nagbabago ng enerhiya. Ang mga mata nito ay matalim, braso ay puno ng tensyon habang kumikilos sa harap ng canvas. Sa bawat stroke ng brush, parang sinasalin nito ang init ng tatlong katawan sa pintura.

At sa pagdaan ng mga minuto, unti-unting naghubad si Fons. Isa-isang tinanggal ang mga butones, ang saplot, hanggang sa naiwan itong hubo’t hubad. Pawisan, flawless ang balat, at matigas ang kalamnan sa ilalim ng puting liwanag. Ang mga ugat sa braso’y nagsusumigaw, at sa pagitan ng mga hita, ang above average na tarugo ay buhay, matigas, tumitibok, bumubulkan ng precum.

Nakatingin ito sa kanila habang patuloy sa pagpipinta. Ang mga mata ni Alfonso ay diyos na sinisipat ang mga offering. Sa bawat kilos nina Hansel, Royce, at Casper sa platform ay mukhang nagkakabunga ng kulay sa Canvas.

Mainit ang hangin sa loob ng silid. Sa pagitan ng mga halinghing at ng tunog ng mga katawan na dumudulas sa langis, parang naghalo na ang pawis, amoy ng balat, at singaw ng pintura sa paligid. Si Hansel ay halos hindi na makilala ang sarili—ang dating kontrolado, maprinsipyong estudyante, ngayo’y alipin ng sensasyong parang sinusunog ang kaluluwa niya.

Sa gitna ng platform, nakasandal siya kay Royce, parehong nangingintab sa langis, kapwa humihingal, pawisan, at mainit ang katawan. Habang magkahinang ang kanilang mga labi, naramdaman niyang may malamig at matigas na daliring dumudulas sa loob ng kanyang butas.

Napasinghap siya. “R-Royce... ano, hoy—”

Hindi iyon napigil. Pumasok ang isang daliri, marahan sa una, saka tuluyang dumausdos papasok. Napakapit si Hansel sa balikat ni Royce, napahigpit ng halik, napasigaw sa loob ng bibig ng kaklase. Ang init, ang sikip, at ang biglang bugso ng kuryente sa kalamnan niya parang sabay na ginhawa at torture.

“Fucking shit...!” tanging naisagot niya, nanginginig ang boses.

Tumigil sandali si Royce, hinaplos ang pisngi ni Hansel, sabay sabing mababa, “Relax... masasanay ka rin. Alam ko na kung paano mo gustong ginagalaw ‘yan.” Tapos ay nginisihan niya ito, "bibo kids ka 'di ba? Gusto mo maging successful 'di ba? Gusto mong sumarap 'di ba?"

Ang tono nito ay maangas pero nakakatunaw. Nang muling igalaw ni Royce ang daliri, nadama ni Hansel ang kakaibang panginginig sa tuhod, ang pag-angat ng balakang. Napatirik ang mga mata niya. Dinilaan niya ang tainga ng katabi.

"Fuck you Royce! Fuck I hate you! Sige... Pasok mo pa tangina... Dagdagan mo kingin!"

Napansin ni Casper ang ginagawa nila. “Oh,” sabi nito, bahagyang ngumisi habang nakatingin, “so ikaw pala ang bottom.”

“T-teka lang...” halos pabulong na protesta ni Hansel, pero tinakpan agad ni Royce ng halik.

“Oo, bagong binyag ko lang ‘yan kahapon,” bulong ni Royce habang pinipisil ang pisngi ni Hansel. “Ang sarap niyang kantutin gagi."

Umangat si Casper mula sa pagkakaupo, tumikhim, saka marahang naghubad ng briefs. Lumantad ang katawan nitong perpekto; makinis, matikas, at kumikislap sa pawis. Nang tuluyang lumabas ang ari nito, malaki, makatas, at nangingintab, napalunok si Hansel, hindi alam kung takot o pananabik ang nararamdaman.

“Ah sige, pasubok ako,” sabi ni Casper, halos pabulong, pero puno ng awtoridad.

“T-teka...” mahina ang tinig ni Hansel, pero nang maglakad si Casper papalapit, naglaho ang lahat ng dahilan. Ang init ng katawan nito ay parang alon ng apoy na bumalot sa hangin.

Tumayo si Casper sa likuran niya, hinaplos ang kanyang balikat pababa sa tagiliran, hanggang sa marating ang balakang. Binundol-bundol muna ang ulo ng ari sa pagitan ng kanyang mga pisngi, pinaiikot iyon na parang sinusukat. Si Hansel ay napaungol, nanginginig, hawak ang braso ni Royce para hindi matumba.

“Relax,” bulong ni Casper, dahan-dahang itinutulak ang sarili papasok.

“Fuck ang init sa loob mo, pukingina ka!” ungol ni Casper habang unti-unting umuusad.

Nang tuluyang pumasok, napasinghap si Hansel, tumirik ang mata, at napasubsob sa dibdib ni Royce. Parang pinunit ang kaluluwa niya, pero kasabay niyon ay ang tindi ng sarap na hindi na kayang itanggi.

“Tangina mo... Kasalanan mo 'to Royce.” daing niya, kagat ang labi.

Hinaplos ni Royce ang mukha niya, pinisil ang pisngi. “Lalo kang sumasarap kapag kinakanyod ka. Buti pala pinaranas ko sa’yo.”

Mangiyak-ngiyak si Hansel, nanginginig sa bawat ulos. “Tangina mo, Royce... hindi kita mapapatawad...” tumigil sandali, nilunok ang hininga, “Tangina mo—ang sarap!”

Natawa si Casper, humigpit ang kapit sa balakang ni Hansel, binilisan ang galaw, at sinabayan ng mabababang ungol. Ang bawat salpak ay may tunog na plak-plak, halong lagkit ng langis at pawis.

Ang studio ay nagmistulang pugon. Ang amoy ng langis, pintura, at katawan ay naghalo. Ang mga tunog ng kanilang hinga at ungol ay nagsasapawan.

Sa gitna ng pagragasa, nagsalita si Casper, hingal ang boses, “Libre ang butas ko, pare.” Lumingon ito kay Royce, nakangiti, pawisan.

“Talaga?” sagot ni Royce, habol-hininga, sabay tumayo at pumuwesto sa likod ni Casper.

“Gawin mo...” sagot ni Casper, kumindat, hindi tinigilan ang pag-ulos kay Hansel. "Bossing Fons, alam mong gusto mong kinakantot ako."

Tumawa si Fons, sinakal ang burat, "proud talaga ako sa'yong puta ka."

At nang maramdaman ni Hansel ang unang kadyot ni Royce sa likod ni Casper, halos malunod siya sa sensasyon. Dalawang ritmo ang sabay na tumutulak sa kanya—ang bawat galaw ni Casper sa loob niya, at ang bawat ulos ni Royce sa likod ng assistant. Ang mga ungol ay naghalo; si Casper ay halos isigaw ang bawat hinga, si Royce ay umuungol ng mababa at marahas, at si Hansel ay naluluha sa sarap.

“Oh God...” daing ni Hansel, hawak ang sariling ari, sinasalsal ito habang tinatanggap ang bawat ulos.

Ang paligid ay parang umiikot. Ang mga ilaw ng studio ay sumasayaw, at ang tunog ng katawan sa katawan ay umaalingawngaw. Si Fons, sa kabilang dulo, ay nangingintab na sa pawis, hawak ang brush sa isang kamay at ang burat sa kabila. Ang mga mata nito’y nakapako sa eksena, puno ng inspirasyon at kalibugan.

“Fuuuck... yes... Shit tangina” bulong ni Fons, halos tumutulo na ang pawis sa dibdib nito. "Shit. Ang ganda."

Patuloy sa pagkadyot si Casper, at nang maramdaman niyang malapit na, kumapit siya nang mahigpit sa bewang ni Hansel. “Gag—heto na!”

Umigkas ang katawan nito, at sa isang ungol na parang sigaw, pinasirit ang punla sa loob ni Hansel. Ramdam ni Hansel ang mainit na pagsabog, at iyon ang nagtulak sa kanya sa sariling rurok.

“GAAAH FCK! TANGINA NIYOOO!” sigaw niya, nanginginig, at ang sariling tamod niya ay tumalsik sa platform, kumalat sa kanilang mga hita at dibdib.

Ilang segundo lang, sumunod si Royce, malakas na ulos, tapos ay pag-igkas, at pumutok ang init sa likod ni Casper. Tumitig ito sa kanila, hingal na hingal, nanginginig sa bawat segundo ng pagbuga. "Fuuuckers. Ang sarap. Saraaaap!"

Tahimik sandali ang paligid. Ang tanging naririnig ay ang mga hinga at tunog ng patak ng pawis sa sahig.

“Casper,” tawag ni Fons.

Tumigil ang assistant, dahan-dahang bumunot, saka lumakad patungo sa Protege.

Lumuhod ito sa harap ni Fons, walang alinlangan, at sinimulan ang pagsupsop sa ari ng amo. Ang mga mata ni Fons ay nanatiling dilat, nanginginig ang labi, habang ginagamitan ng kamay ang sariling dibdib. Kinuha nito ang likido sa likod ni Casper, iyon na galing kay Royce, at ipinasok sa bibig.

“Fuck... Tangina mo... Casper...” bulong nito, saka hinawakan ang ulo ni Casper at kinadyot nang sunod-sunod. "Casper, I love you."

Sa huling ulos, napasigaw si Fons, nanginginig, at pumutok ang sariling katas sa bibig ng assistant. Nilunok lahat ni Casper, walang tapon, walang ingay. "Ugghhmmpphhh..." At tumingin muli ang assistant sa Protege na parang alay. "I love you too..."

Nagkatinginan sina Hansel at Royce nang marinig ang mga salita ng pag-ibig. May tenderness sa mga mata ni Royce na hindi mawari ni Hansel. Pareho silang humihingal. Ramdam ni Hansel ang pagtulo ng tamod mula sa kanyang butas.

Tumindig si Fons. “You can have my Flori Da Omeni,” sabi ni Fons. “Dahil sa inyo, I’ve made a replacement worthy enough.”

Inikot nito ang canvas, at nang tuluyang maharap sa kanila, sabay niyang idineklara ang pamagat: “The Hymn of Hands and Fire.”

Ang obra ay parang buhay. Ang mga kulay ay may pulso—mga alon ng pilak, bronze, at malalim na pula, nagkukumpol at naglalabo sa isa’t isa na parang nagtatagisan at nagtatagpo. Sa gitna ng abstraction ay dalawang anyong lalaking magkayakap—hindi literal, kundi dinadala ng liwanag at anino. Isa ang mas dominanteng nakahilig, parang gumagabay; ang isa’y nakasuko, nakayakap sa hangin, ngunit ang ekspresyon ng mukha ay mapayapa, masaya.

Tahimik ang lahat.

Si Hansel, nakatitig lang, hindi makakilos. Para siyang kinuryente ng damdamin: gulat, hiya, pagnanasa, at pagkamangha. Sa isang sandali, naramdaman niyang hindi na niya alam kung sino siya sa painting; ang sumusuko, o ang sumasalo. Ang mga mata niya ay umaandap dahil sa emosyon na hindi niya kayang ipaliwanag.

Si Royce naman ay natigilan din, ngunit ibang ngiti ang namutawi. Bahagyang tumaas ang kilay nito, sabay sabing mahina, “Tangina... tingnan mo sa painting, mas guwapo ako sa’yo.”

Napalingon si Hansel, parang nabunot sa trance. “Pati ba naman painting, Royce?” iritadong sabi niya, ngunit natatawa din.

Tumawa lang si Royce, nilapitan siya, at bago pa siya makaiwas, hinawakan nito ang batok niya at marahas ngunit malambing na hinalikan sa labi.

Ang halik ay maalat sa pawis, mainit sa singaw, at mabigat sa lahat ng nangyari. Hindi na siya umangal. Tumugon na lang si Hansel, mariin, sabay idiniin ang sarili sa lalaki. Ang mga balat nilang makintab sa langis ay muling nagtagpo, dumudulas sa isa’t isa.

Mission 1, accomplished.