APNH 02

APNH 02

ANG UNANG EL BIMBO NI HARRY

“Kailangan ko ba talagang pasukin ‘to?” tanong ni Harry sa sarili habang tinitingnan ang schedule ng kanyang mga klase.

Unang semestre iyon ng ikalawang taon ni Harry sa university. Ikatlong linggo na iyon, ngunit iyon pa lang ang unang araw na sumulpot siya sa kampus na hindi nasa gymnasium at nagpa-practice.

Alam niya ang estado niya sa eskuwelahang iyon. Bilang star player ng kanilang unibersidad na naghatid sa matagal nang minimithing kampeyonato sa isang major na inter-collegiate na liga sa basketball, kampante siya na hindi niya kailangang pag-aksayahan ng oras ang akademikong sektor ng buhay niya sa university.

Alam din iyon ng mga teachers niya, na tila hindi naman iniinda kung hindi siya nagpapapasok sa klase o kahit hindi niya pinapasa ang mga test at requirements na hinihingi ng mga ito. Hindi papayag ang management ng school na tanggalin ang superstar na naglagay muli ang paaralan sa mapa pagkatapos ng pagkapanalong iyon. Noong taon na iyon, ay malaki ang tinaas ng enrollment ng school. At batid ng admin na ang popularidad ni Harry Carlos Hizon ang may kagagawan noon.

Kaya wala lang siyang pakialam kung wala siyang klaseng pinasukan sa huling dalawang araw at ginugol lamang sa mga ensayo ang mga iyon. Hindi pag-aaral ang pakay niya sa unibersidad na iyon, kundi ang pagyabungin ang kanyang basketball career.

Humikab si Harry sa loob ng kotse niya. Naka-park na ito sa special area ng school na dinedicate lamang para sa kanya. Tatlumpong minuto na siyang hindi umaalis doon mula nang makarating siya doon. Bukod sa magkalikot ng cellphone, ay minsanan niyang binubuksan ang window ng Everest niya upang mag-vape.

Sabay-sabay niyang kinakausap sa FB at Viber ang tatlong babae na namfi-flirt sa kanya. Hindi niya mawari kung sino ang ikakama niya sa mga ito. 

Humagikhik siya. “Kung papayag ‘tong mga ‘to, mag-fo-foursome kami, pucha.”

Tiningnan niya ang orasan, 10:05 na. Limang minuto nang nakalipas mula nang nagsimula ang unang klase niya para sa araw na iyon: General Psychology. 

“Hay bakit ba kasi ang tanga ng registrar na i-book ako ng subject ng umaga. Kailangan ko tuloy gumising ng maaga.” Tapos ay inubos na niya ang Red Horse na bote sa kanyang tabi, binuksan ang kotse, nilabas ang sarili at ni-lock ang sasakyan. Nagsimula na siyang maglakad patungo sa kanyang classroom.

Katulad ng laging nangyayari ay maraming tumitingin sa kanya habang naglalakad siya sa corridor. Maraming nagbubulungan. Maraming nagha-high. Maraming nakikipag-apir. Maraming nagnanakaw ng mga pictures. 

Nang pumasok si Harry sa likod na pintuan ng classroom ay napalingon ang lahat ng kaklase sa kanya. Maraming napasinghap nang makita siya at nakipagbulungan.

“What did I tell you about the attendance policy in my class?” dumagundong na baritonong boses ng lalaking guro na nagsusulat sa whiteboard.

“Psss… epal amputa,” asar na sabi ni Harry sa sarili habang umuupo sa isang bakanteng silya sa loob ng silid.

Tumigil ang guro sa pagsusulat at humarap nang may galit na mukha. “Are you cursing me? Ikaw na nga itong late, ikaw pa ang magmumura.”

Tumawa siya sa inasal ng propesor, “chill ka lang, sir okay?”

Naka-squint ang mga mata ng matikas na guro habang naglalakad papunta sa kanya. “I haven’t seen you before. Did you enter my class in the past two weeks?”

Mayabang na nilahad ni Harry ang mga braso, “oh. Andito na ‘ko. Para namang hindi mo ‘ko kilala, Sir.”

Nagsalubong ang kilay nito. “Hindi kita kilala. Sino ka ba?”

“Huh. Harry Carlos Hizon. Power-forward. Rookie of the year last year.”

“Oh tapos?” sarkastikong sabi nito, “why do you feel so entitled to demand for me to know you? And why come to my class only now, tapos fifteen minutes late ka pa?”

“I had series of practices. Iyon ang priority ko at ang gusto ng school na i-priority ko,” iritableng tugon niya, “and Sir, pardon me. Hindi rin kita kilala.”

Pinatong ng propesor ang kamay sa mesa ng silya niya, “Mr. Hizon, I am Dr. Dominic Ronquillo. At kaya ko ring magmura. At sa ating dalawa, ikaw ang putanginang epal. Papasok ka na parang hari sa klase ko, mumurahin ako, na teacher mo. I am your prof sa General Psych, and if you think I’m going to pass your lazy, conceited ass just because you’re part of the basketball team, then you’re fucking wrong.”

Nakipagtagisan siya ng titig sa propesor. Malalalim ang mga mata nito. Parang hinahalukay ng tingin nito ang utak niya at binabasa ang kanyang kaluluwa. Biglang kumirot ang sentido ni Harry kaya napalayo siya ng tingin.

Tumalikod si Dr. Ronquillo at humarap sa klase, “I don’t fucking care, if this is a fucking minor subject, and some of you were made to feel fucking special by the school. I will fucking fail you if you fucking deserve it. At may bago akong rule sa listahan. From now on ako lang ang puwedeng magmura sa klaseng ‘to.”

Malalim ang paghinga ni Harry habang bumabalik ang propesor sa harapan. Ang kanyang mga kaklase ay nakapamuglat na nakatitig sa kanya mula nang magsimula ang tensyon sa klase.

Iyon ang unang beses na may pumahiya sa kanya sa unibersidad na iyon.

——————————————————————————

Dirediretsong pumasok si Harry sa opisina ng Dean of Student Affairs. 

“Dean Alemar, sabi ni Coach Doug, suspended daw akong magplay sa susunod na game next week? Paanong nangyari ‘yon?!” galit niyang bulalas sa lalaking nakaupo sa likod ng mesa sa opisina.

Mukha namang nagulat si Dr. Alemar sa bigla niyang paghangos sa loob. Ngunit sanay na rin naman ito sa kanyang basta na lang pagpasok sa silid na iyon upang makipag-usap ukol sa mga concern niya sa kanyang estado bilang varsity ng school.

In-offer ng dekano ang upuan sa harapan ng mesa nito. “Bagsak ang prelim grade mo sa Gen Psych. Alam mo na may school policy tayo, na kapag may bagsak na grades, suspended for one game ang player.”

Binagsak ni Harry ang sarili sa upuan. “Dean naman, hindi ba puwedeng maiayos po ‘yan? Hindi naman po ‘yan ang subject na unang binagsak ko. Napapakiusapan naman po ninyo sila.”

“Well, hindi mapakiusapan ng staff ko si Dr. Ronquillo,” imporma ni Dean, “he has always been strict with passing students by merits.”

Asar na napakamot siya sa ulo, “pero Dean, sobrang OA po ni Doc Ronquillo. Pinapasukan ko naman po ang mga klase ko sa kanya. Lagi niya nga po ako pinag-iinitan eh. Baka puwede namang i-drop ko na lang ‘yung subject?”

“That’s too late. Tapos na ang dropping period.”

Napasandal si Harry at walang-bahalng ideklara, “shit naman. Bakit ba kasi diyan ako ini-schedule ng registrar sa klase niya. Tanggalin na kasi ‘yang epal na teacher, akala mo kung sino! Ang yabang.”

Huminga nang malalim si Dr. Alemar, “Harry, that is exactly the reason why you’re having trouble with him. Hindi lang siya, but all your teachers have reported your conceited attitide. Yes, you’re right in thinking that the school is going to bend its rules for you because you bring glory to the school. And yes, teachers will be scared to fail you. Pero hindi si Dr. Ronquillo. Pamangkin siya ng isa sa mga board of trustees ng school. And the school cannot afford to lose him. He is a renowned scholar and psychologist. Marami rin siyang dinalang parangal sa school, even before you got here.”

Nilayo ni Harry ang tingin sa dekano. Iyon ang unang pagkakataon na hindi nito pinagbigyan ang mga demands niya. “So, pa’no ‘yan sir. Wala ako sa next game. Hayaan mo na lang matalo ang team natin?”

“Harry, hindi ikaw ang unang taong napatawan ng policy na ‘yan. And a policy is a policy. At hindi ikaw ang unang major varsity player na nahawakan ni Ronquillo, marami na, pero they all faired well in his class. Because they knew his demands and they followed him,” paliwanag ni Harry, “tomorrow, puwede pang mag-change ng grades mo. Puwede mo pa siyang kausapin. Otherwise, pahinga ka muna ng isang game.

——————————————————————————

“Fuck, bakit ayaw niyang sagutin ang phone ko,” reklamo ni Harry habang binababa ang phone. 

Naglalakad siya patungo sa classroom ni Dr. Ronquillo. Tinatawagan niya ang girlfriend niyang si Leslie. Gusto niyang maikama ang babae pagkatapos ng usapang iyon. Para mailabas ang stress niya sa mga natuklasan sa araw na iyon.

Nang makapasok siya sa classroom, nakita niyang naroon si Dr. Ronquillo na nakaupo sa harapan ng isang empty na classroom. Ngunit laking gulat niya nang matagpuan niya ang kanyang girlfriend na si Leslie na bend-over at nakatukod ang siko sa mesa at nakaharap sa propesor na kausap.

Alam niya ang ayos na iyon ni Leslie. Ang posisyon nito at ekspresyon ang ginamit nito para akitin siya noong nagliligawan pa lang sila.

Pumasok ako ng hindi kumakatok. Napatingin silang pareho sa akin.

Napamuglat si Leslie at napatayo. Halatang guilty ito. “Uy, ah… Harry… Ano’ng ginagawa mo dito?”

Nagsalubong ang kilay ni Harry, “bakit hindi mo sinasagot ang mga tawag ko?”

“Ah kasi… Ano…” pag-uutal ni Leslie.

“Why are you just barging in my classroom, Mr. Hizon? You didn’t even care to knock?” hirit ni Dr. Ronquillo.

“Can I talk to you?” diretso niyang tanong sa propesor.

Ngumisi ang guro sa kanya, “very well.” Tapos bumaling sa babae, “Ms. Olander, we’ll just continue our consultation some other time. Just do the assignments I asked you to do so far.”

“Yes Doc. Uhm… Puwede ko po bang i-FB sa inyo ‘yung matatapos ko tonight para makapag comment kayo?”

Pinanlisikan ni Harry ng mata ang nobya, Alam niya ang tono ng boses nito kapag lumalandi ito.

Ngumiti ang guro, “okay. I’ll help you out.”

“Thanks, Doc Dominic…” 

Hinawakan niya ang nobya niya sa braso nang mahigpit. “Labas ka muna, babe. Usap tayo pagkatapos nito.”

Nag-aalalang nakatingin ang babae sa kanya bago lumabas.

“Girlfriend ko po si Leslie,” mariin niyang sabi nang makalabas ang nobya.

Tumawa si Dr. Ronquillo, “and? What? Are you insinuating that I am flirting with your girlfriend?”

Kumulo ang dugo ni Harry. “Hindi ako ang nagsabi niyan. Kayo.”

Lalong lumakas ang tawa nito, “I am a psychologist. I can tell from day one your insecurities and prejudices. Siya ang lumapit sa akin to ask for help. ‘Yan ba ang pag-uusapan natin, Harry? Kasi wala akong oras sa kalokohang puppy love niyo. Kayo ang mag-usap. Makakalabas ka na.”

“No. Hindi ‘yon. Bakit mo ‘ko binagsak?” pagngingitngit niya. 

Tumayo si Dr. Ronquillo, “you speak to me as if I am your equal, eh wala ka namang binatbat sa klase ko. Magaling ka nga sa court. But you should know that the best NBA players did very well in their academics noong college.”

“Ano po ba ang kailangan kong gawin para ipasa mo ako sa Prelims?” tanong niya.

“You and I can’t do anything about your past failures, except to make up for them. Bumawi ka na lang sa Midterms. Pero, malaking leap ang kailangan mo from 72. Your academic performance is abysmal,” kutya ng propesor.

Humina at naging tender ang boses niya, “Dr. Ronquillo. Please. Ayokong masuspend sa susunod na laro.”

Ngumisi ito, “marunong ka palang magmakaawa. Ngayon, kung i-keep up mo ‘yang humility mo at itigil ang egoistic attitude mo sa klase, tapos magsipag ka, you’ll probably do better sa midterms.”

“Tangina naman Sir, I’m trying my best here! Ang tigas mo!” halos isigaw niya.

Dinuro siya nito, “do not use that tone on me!”

“Wala kang pakialam! Kainin mo ‘yung grades mo kung gusto mo! Ano ah? Sapakan na lang sa labas?!” nadala na siya ng galit.

Tinulak siya nito. Nagulat si Harry sa taglay nitong lakas na nagpaulpit sa kanya.

Humakbang papalapit sa kanya ang guro at tumingala. Hinuli ng mga tingin nito ang kanyang mga mata. 

Napanganga si Harry habang nakatitig sa mga malalalim na mata nito. Ayon na naman ang tingin na hindi niya matakasan. Ang tingin na laging nagpapatahimik sa kanya sa klase. Ang tingin na nagpapasuko sa kanya.

Hindi siya nakaimik.

“Come back here at 8pm, after all my classes. Let’s talk about your options more comprehensively tonight.”

——————————————————————————

Mataas ang tensyon sa kalooban ni Harry habang tumutungo sa halos dim na corridor ng building nang gabing iyon. Bukod sa hindi niya alam kung ano ang pakay sa kanya ng kanyang propesor upang ipasa siya nito sa subject na iyon, ay nakipag-break din sa kanya ang girlfriend niya noong hapon na iyon. Idagdag pa na hindi rin kumampi sa kanya si Dean Alemar. 

Para sa isang university basketball star na nasanay na sikat, tino-tolerate at nakukuha ang kanyang gusto, isang dagok ang araw na iyon para sa kanya. Kaya naman wasak na wasak siya.

Habang papalapit ako sa silid ni Dr. Ronquillo ay nakarinig ako ng tunog, isang awit na tumutugtog.

*Kamukha mo si… Paraluman… No’ng tayo ay bata pa… At ang galing galing mong sumayaw… Mapa-boogie man o cha cha…*

Nagtagpo ang mga kilay ni Harry, habang iniisip niya ang titulo ng kantang iyon. Wala pa siya marahil muwang nang sumikat ang kantang iyon, pero OPM classic iyon kaya nalaman niya ang mga awitin ng eraserheads. At nakanta na rin iyon minsan kapag naggigitarahan sila sa inuman nilang magti-teammates.

Nang makarating siya sa silid ay napagtanto niya na doon nanggagaling ang tunog. Sinubukan niyang sumilip ngunit hindi niya mahagilap kung may tao sa loob kasi nasa may likuran lang ng silid nakabukas ang ilaw. Papasok na sana siya, ngunit naalala niyang kumatok.

“Pasok,” deklara ng boses ni Dr. Ronquillo.

Pagkapasok ni Harry ay natagpuan niya ang component na nakapatong sa teacher’s table. Doon nanggagaling ang tumutugtog na kanta. Lumingon siya sa likod ng ampitheater type na classroom at nakita niya roon si Dr. Ronquillo na nakatayo.

Nagulat siya nang makitang hubad baro ang lalaki. Tanging slacks na lang ang suot ng professor.

“Sir… Nandito na po ako,” alangang salita ni Harry. Napalunok siya habang napatingin sa kanyang guro. Alam niyang guwapo ito at may hulma ang katawan base sa usual nitong porma kapag nagkaklase. Ngunit halos hindi siya makapaniwala sa lalaking nakatayo. Sobrang batak ng katawan nito. Umbok at kuwadrado ang mga dibdib na may pinkish na utong sa gitna. Malaman ang biceps at triceps, angat ang trapezius. Maugat ang mga braso at forearms nito. Batak ang tagiliran nitong pinapagitnaan ang eight pack abs. Ripped ang muscles nito, parang phinotoshop, at parang wala ring body fat. Lalong umangat ang Eurasian features ng mukha nito.

Maayos din naman ang katawan ni Harry. Naggygym siya at natural ding magkaka-form iyon gawa ng kanyang training at pagba-basketball. Ngunit hindi iyon kasing perpekto ng 28 years old na lalaking nasa harapan niya.

Nagsimulang maglakad pababa patungo ng harapan si Dr. Ronquillo. “I see you are.”

Napalunok siya, “uhm… Doc Ronquillo, paano na po pala ‘yung sa grades ko?”

“Maybe you should start calling me Doc Dominic, katulad ng classmates mo.”

“Ah okay… Ah… Doc Dominic… Bakit ka nakahubad?”

“My class finishes at 7:30pm. Nagme-meditate pa ako sa room for an hour. Pinapatay na ang aircon by that time. Mainit. Kaya I do my meditation without clothes. Alam na naman ng guards and janitors ang routine ko so they go to this room mga 9pm na for their rounds,” paliwanag nito.

Nang sinabi nito ang katagang “mainit,” parang sinilaban din si Harry ng apoy sa kalooban niya. 

Nakatayo na ito sa harapan niya. “So, you want me to change your grade to a passing mark?”

“Please sir,” sambit niya.

“Then I want you to promise something to me. Now,” mariing sabi ng guro, “mula ngayon ay hindi ka na magmamataas sa akin.”

“Hindi na po. Promise.” 

Ngumisi si Doc Dominic. “Really. Sinasabi mo lang ‘yan para ma-appease mo ‘ko. Harry, the more you try you conceal your vulnerabilities to me, the more I see what’s deep inside of you. Gusto ko sundin mo ‘ko, mula ngayon. Inside and outside of class.”

“Opo.”

“Opo ano?”

Pinikit ni Harry ang mata, “opo susunod po ako.”

Hanggang sa mga panahong iyon ay hindi pa rin maintindihan kung ano ang pinaplano ng propesor. Basta ang alam lang niya ay kailangan niyang makumbinsi ito napalaruin siya sa susunod na linggo.

Pero sa kailaliman ng kamalayan ni Harry, parang may dumudurog sa kanya. Alam niyang totoo ang mga sinasabi nito. Alam niyang isa siyang matikas at malakas na lalaki. Ngunit tuwing tititigan siya ng sikolohista, parang nalulumpo ang isang parte ng katinuan niya.

Hindi nakatulong ang kanta sa background, at ang imahen ng katawan nito. Nakatitig siya kung paano kuminang ang makinis na balat ng guro sa ilalim ng ilaw. Parang gusto niyang ipatong ang palad sa dibdib nito.

Pinikit muli niya ang mata ng mariin. Ano ba ‘tong naiisip ko?! saway niya sa kanyang sarili.

“Sige lang, Harry ipikit mo lang ang mga mata mo. Imagine-in mo ang mga bagay na sasabihin ko,” utos ni Dr. Ronquillo, “Harry, mula nang una kang pumasok sa klase ko, dama ko na marami kang problema. Sa bahay. Sa eskuwela. Sa pagkakaroon ng matinong relasyon sa mga babae. Sa mga teammates mo. Kahit sa sarili mo. Nabasa ko sa pretentious na kayabangan mo na mabigat ang dinadala mo. Tama ba ako?”

Bumilis ang tibok ng puso ni Harry. Umagos ang lahat ng dugo sa kanyang ulo. Noon lang may taong nakabasa sa kanya ng ganoon. Tama nga siya, na may pakay ang mga malalalim nitong titig sa kanya, “opo Doc Dominic.” 

“Harry. Gusto kitang tulungan. ‘Yan ay kung hahayaan mo ako. I can make you a better player, a better student, a better person. Would you want that?”

Hindi sigurado si Harry. Ngunit napaka-reassuring ng baritonong boses ng propesor. Hindi niya pagkatao na ibunyag ang kanyang sarili. Ngunit iba ang kalingang dala ng mga salita nito, “opo Doc Dominic.”

“There. You are being more submissive. I like that.”

Iba ang pride na naramdaman ni Harry nang pinuri siya nito.

Nagpatuloy si Doc Dominic habang siya ay nakapikit pa rin. “Harry, in the darkness of your closed eyes, I want you to meditate with me. I want you to imagine an image. Isang lubid. ‘Yung lubid na kasing kapal na ginagamit panghatak ng barko.”

At lumabas ang mga imahen sa utak niya kahit hindi niya pinipilit.

“Now Harry. Imagine-in mo ‘yung lubid na ‘yan. The rope is getting smaller and thinner and shorter and smaller and thinner and shorter… Mabagal ang pag-shrink niya… Mabagal na mabagal… hanggang sing kapal na lang siya ng yarn… hanggang maging isang sinulid na lang siya…”

Tatlumpong segundong katahimikan. Hindi muna nagsalita si Dr. Ronquillo. Pero ang isip ni Harry ay nakaangkla pa rin sa sinulid. Kinalimutan niya na ang lahat bukod sa sinulid na iyon.

“Tapos. Napatid ang sinulid.”

Nang mapatid ang sinulid sa utak ni Harry. Tuluyan na siyang nawalan ng huwisyo. Temporarily na nawala ang diwa niya, kasabay ng pagkaputol ng sinulid na iyon.

“Open your eyes.”

Binuksan ni Harry ang mata niya. Wala na ang silid. Si Dr, Ronquillo na lang.

“Handa ka na bang sumunod? Harry. Carlos. Hizon?”

“Opo. Doc Dominic. Susunod po ako,” sabi ni Harry na parang robot.

“Bare yourself. Bare yourself to me.”

Maulap na ang utak ni Harry. Isa-isa niyang binuksan ang mga butones ng polo niya habang siya ay nakatitig pa rin sa kanyang propesor. Hangang=hanga siya sa angking kakisigan nito. 

Kahit bumagsak na ang polo niya ay mainit pa rin. Dalawa lang ang nasa isipan niya nang mga panahon na iyon. Ang sundin ang kanyang propesor at tupukin ang apoy sa sa kalooban niya.

Tinanggal niya ang kanyang undershirt. Binaba niya ang kanyang pantalon. Sinipa niya ang kanyang sapatos. Tumayo siya na ang tanging saplot lang ay ang kanyang gray na briefs. Ang kanyang burat ay malaki na at nakaumbok na sa kanyang panloob. Ramdam na rin niya ang pagtagaktak ng pawis sa kanyang balat.

Sa kanyang paghuhubad ay hindi nawala ang pagkakatama ng kanilang mga mata.

“How are you feeling?” tanong ni Prof. Ronquillo.

“Hmm… Mainit po…” wala sa huwisyo niyang sagot.

“Yeah. That is true… Mainit nga.” tapos ay naghubad na ang guro ng slacks at sapatos. Tanging hapit na itim na briefs na lang ang suot nito.

Napamuglat habang lumulunok-lunok si Harry sa nakikita. Noon lang siya nakakita ng lalaki na sobrang ganda ng katawan, sobrang kinis ng kutis, sobrang guwapo ng mukha, sobrang talino ng utak, sobrang mapungaw ang mga mata, sobrang macho ang tindig at 

Uhaw. May namuong uhaw sa kalooban ni Harry nang makita niya ang propesor na kinakalaban niya at pinagmamataasan niya. Parang ang tingin nito ay may binubuhay sa kalooban niya. at pinapatay ang ego niya.

“Nakikita mo ba ako, Harry? Nakikita mo ba sa atin kung sino ang mas lalaki? Oo masmalaki ka nga, pero masmatikas ako sa’yo at mas may narating. Ngayon sabihin mo sa akin kung sino sa atin ang dapat magmayabang. Kung sino dapat ang maghari-harian.”

Namula si Harry at napatungo, “sir tama na… Tama na po… Ano pong ginagawa niyo sa’kin…? Bakit ako nakakaramdam ng ganito… Tama na!” Hinaing niya. Hindi niya na gusto ang nararamdaman niya. Ang kanyang kayabangan ay unti-unting natutunaw at napapalitan ng kalibugan at atraksyon at kagustuhang magpa-alipin sa lalaki sa harapan niya.

Humakbang pang papalapit si Doc Dominic habang tumitingala pa rin sa kanya, “Harry. Patahimikin mo ko, kung gusto mo.”

Napatid na ng tuluyan ang isipan ni Harry. Niyakap niya ang kanyang gurong lalaki at hinalikan ito. Parang nagwawala ang kanyang labi habang nakalapat dito. Para siyang sanggol na uhaw sa laway nito. Ang dila niya ay nakikipagespadahan sa dila nito, at ginagalugad ang lalamunan nito.

Ang kanyang bisig ay mahigpit na nakayakap sa adonis sa propesor na nasa harapan niya. Halos ibaon niya ang kanyang mga kuko sa balat nito sa likuran. Damang dama ng kanyang dibdib ang matigas na pectorals nito. Nakipagkiskisan ang kanyang tiyan sa pawis at abs nito. Nagbubungguan ang kanilang mga 

Matagal na ang laplapan na iyon. Sa background nila ay ang umiikot na kantang El Bimbo.

*Ngunit ang paborito… ay ang pagsayaw mo nang El Bimbo… Nakakaindak… Nakakabaliw… Nakakatindig, balahibo…"

Kasabay ng gitara ng kanta at ang romansahan nila ng propesor ay ang paninindig ng kanyang balahibo.

Pumalibot ang mga braso ni Doc Dominic sa kanyang katawan. Namangha siya sa lakas nito nang mabuhat siya nito kahit masmatangkad siya ng tatlong pulgada dito. Dinala siya nito sa white board at binangga doon ang kanyang likod habang tuloy pa rin ang kanilang halikan.

Para silang mga hayop na nagpapakasasa sa libog. Kung saan-saan dumako ang dila ni Harry sa mukha ng propesor: sa mukha, sa labi sa ilong, sa noo sa tainga. Parang naaadik na siya sa alat ng pawis nito kaya umandar siya pababa. Patungo sa leeg. Sinipsip niya ang pawis na tumutulo pababa sa dibdib. Parang hayok niyang brinocha iyon, at parang sanggol na sinipsip at nginata ang nipple nito. Mabango at masarap ang pawis nito, na hinimod niya sa ridges ng mga abs nito. 

Dumadagundong ang sigaw ng kaliwang utak niya na mali ang ginagawa niya. Ngunit ang kanang utak niya ay lalong tinataas ang kanyang pagkagutom, lalong binubuhay ang pagkatao niyang hindi niya alam ay nasa kalooban niya.

Habang binobrocha niya ang perpektong abs nito ay nararamdaman niya ang pagtama ng umbok sa brief nito sa baba niya. 

Putangina… Ang lapit ko na sa titi niya… ang lapit ko na sa titi niya puta… ano’ng ginagawa ko…? sigaw ng kanang utak niya.

Biglang hinablot ni Doc Dominic ang ulo niya sa magkabilang tainga.

Napatingala siya. Nag-iba na ang ekspresyon ng mukha ng kagalanggalang na propesor. Mukhang hayok na halimaw na ang hitsura nito.

“Fuck Harry… huwag ka nang manlaban. Alam mong gusto mo ‘to!” bulyaw ng lalaking nakatayo, “tikman mo na ang gusto mong tikman.”Tapos ay hinubad na nito ang brief. Umalpas ang malaking tarugo nito at tumama na sa mukha niya. 

Parang sasabog ang utak niya sa dalawang tinig na sumisigaw sa loob noon.

Shit titi… shit mukhang masarap… kainin mo na…

Tangina… hindi ka bakla… tangina sapakin mo na ‘yang gagong ‘yan!

Ikaw ‘to Harry. Gusto mo ‘to… Gusto mo ‘to…

Putangina, Harry umalis ka na diyan! Baka may makakita pa sa inyo!

Sapilitang binuksan ng guro ang bunganga ng nanginginig niyang ulo. Umaagos ang pawis sa mukha niya. Dahandahan nitong pinasok ang burat sa bibig niya.

Maluha luha si Harry. Hindi niya alam kung bakit parang hindi gumagana ang kanyang katawan kahit utusan niya itong manlaban. Agad na umagos ang precum ng titi sa kanyang dila. Matamis iyon. Lalo siyang naghangad. Siya na mismo ang nagsulong paharap ng kanyang ulo upang maibaon pa ang burat na iyon. Sinipsp niya ang pagkalalaki nito ng mahigpit, gusto pa niyang i-extract ang pinanggagalingan ng paunang tamod na iyon na pumapawi sa uhaw niya.

At kahit na binitawan ni Dr. Ronquillo ang kanyang ulo, tumuloy-tuloy pa rin ang kanyang pag-atras-abante sa alaga nito. Nawili siya sa lasa ng precum nito. At hindi nagtagal, parang nahihiyang na rin siya sa hugis nang burat nitong matigas na umuumpog sa kanyang lalamunan.

“Harry… ang sarap niyan… shit… sabi ko na nga ba… you’re a submissive slut hiding in a cager’s body… fuck. You’re a natural!” halinghing ng maskuladong guro na umaatras-abante na rin at nagfe-face-fuck sa kanya. 

Hiya. Napuno ang katawan niya ng hiya pangungutya nito. Ngunit ang hiyang iyon ay lalong nagpaapoy sa damdamin niya. Lalong nag pasiklab ng damdamin niya habang naliligo siya sa tumatalsik na pawis ng lalaking tsinutsupa niya. Nakatingala siya at napa, fuck! sa utak. Parang greek god ang lalaking sineserbisyohan niya. 

Mulang humawak ang mga kamay ni Doc Dominic sa kanyang ulo at pinabilis ang pagrapido sa bunganga niya. “Oh… ah… ahh… ahhhh… oo. Putangina mo ka. Lalabasan na ‘ko. Mamarkahan na kita!”

Tapos at ay bigla itong bumunot at nagpasabog sa mukha niya.

Si Harry naman ay nakanganga lang habang hinahayaang ang pitong sirit ng tamod ay pumapasok sa bibig niya at pinipinturahan ang mukha niya. Nakaluhod pa rin siya. Pawis na pawis. Para siyang naubusan ng tubig sa katawan.

At nawalan na lang siya ng malay.