PSIB 28

ANG PAGPASOK SA SPONSOR'S VILLA

Mabilis na nakapag-recoil sina Warren at ang mga kasama matapos ang matinding panonood. Tahimik nilang itinuloy ang pagmamasid mula sa kanilang pinagtataguan, sinusubukang magpigil ng hininga habang ang init ng libog na bumalot kanina ay unti-unting napapalitan ng kaba.

Sa itaas ng balkonahe, nakita nilang nagsuot na ng mga pantalon at jacket ang dalawang bantay. Tinawanan ng mga ito si Django na pawisan, halatang pagod at may mga bakas pa ng tamod sa katawan. Mukha itong ginawang parausan lamang—iniwan sa isang sulok, nakaluhod at nakaposas, lugmok ang tingin.

Sa living area naman sa unang palapag, natanaw nilang nagbihis na rin sina Ford, Jayen, at ang dalawang sponsor. Muli nilang isinuot ang mga camo briefs, at tila normal lamang ang usapan ng apat bago tuluyang pumasok sa isang silid sa loob ng villa. Hindi na maaninag ng grupo kung ano ang sumunod na nangyari.

Napatingkayad si Jaylad, hindi mapakali. “Fuck. Si Jayen. Kailangan na natin silang iligtas. Baka kung ano ang gawin sa kanya.”

Tumango si Jonriel, seryoso ang mga mata. “Yeah. Kailangan na tayong gumalaw.”

“Sabay-sabay ba tayo?” tanong ni Brady habang sinusuri ang paligid. “Kaya ba nating protektahan ‘tong mga hindi naman agent?”

Itinaas ni Mierre ang kamay “Kabado ako, oo. Pero mukhang kakayanin naman. Mas delikado kung maghihiwalay pa tayo.”

“...at kailangan kong iligtas si Jayen,” mariin pang ulit ni Jaylad.

Nagkibit-balikat si Warren, pilit na ngumiti. “Pwede naman ako sa pisikalan. Nakikipag rambulan naman. Malakas naman ako. Pero sa totoo lang… medyo nag-aalala rin ako.”

Hinawakan agad ni Brady ang kamay niya, mariin at mahigpit. “Ipagtatanggol kita kapag may ginawa sila sa’yo.”

“...ikaw, Mr. Hoan, sasama ka ba?” tanong ni Jonriel bigla, sabay lingon. “Mr. Hoan?! Putangina. Asan ‘yun?!”

Tumaas ang balahibo ni Warren nang mapagtanto nilang wala na ang sastre. Umikot ang mga ulo nilang lima, hinanap ito, ngunit wala na talaga.

“Shit. At kulang na rin tayo ng isang bag,” ani Mierre, napailing. “Mukhang kinuha na niya.”

Pumitik si Brady, iritado. “Sinasabi ko na nga ba. Wala talaga akong tiwala sa lalaking ‘yun, ugh!”

“Pwede rin namang tumakas na lang siya dahil ayaw niyang sumama sa misyon natin. Natakot,” dagdag ni Jonriel.

“Pero ganoon pa man, mag-ingat pa rin tayo,” mariing sabi ni Warren. “Siguro tayong lima na lang. Wala tayong pagkakatiwalaan.”

“Ayon ako sa sinabi ni Warren,” segunda ni Brady. “Wala nang maghihiwalay, ah. Hindi tayo makikisalamuha sa iba hangga’t walang konklusyon sa misyon na ‘to.”

Tumango ang lahat, tahimik na sumang-ayon.

“Mula dito, wala na akong masyadong alam,” pag-amin ni Jonriel. “Kaya habang pinapasok natin ang villa, listo lang kayo. Malamang marami pang nagbabantay. At baka kakailanganin na namin ang tulong n’yong tatlo. Basta laban, ingat. Huwag kayong magdalawang-isip na makasakit—o makapatay. Dahil baka iyon din naman ang gagawin sa inyo ng kalaban.”

Napalunok si Warren, bago bumulong kay Brady, “Nakapatay ka na ba?”

Napakagat ng labi si Brady, at ang titig nito ay dumilim. “Para sa’yo, oo.”

Nagbigay iyon ng halong kurot at kilig sa puso ni Warren.

Nagbigay pa ng mabilis na review sina Brady at Jonriel ng tactical fighting at self-defense, paulit-ulit na pinaalala ang paghawak sa kutsilyo, pag-disarma ng kalaban, at tamang galaw ng katawan. Gumayak na sila, at tuluyang naglakad. Mid-morning na at umiinit na ang araw; nagsimulang sumingaw ang init mula sa basang lupa, at ang hangin ay mabigat sa amoy ng asin mula sa dagat.

Habang papalapit sa villa, naging mas masukal ang trail. Sumiksik sila sa mga palumpong, nagpalipat-lipat sa mga puno. Humahalik sa balat ang mga damo, at ang pawis sa batok ni Warren ay humalo sa alikabok at halimuyak ng kagubatan. Tila mas lalong bumigat ang katahimikan.

Tinatalasan ni Warren ang kanyang pandama, dinidinig ang bawat tunog, pinagmamasdan ang bawat galaw ng dahon. Pero bago pa man niya tuluyang mahawakan ang balikat ni Brady para sabihing kinakabahan siya, biglang may sumulpot na lalaki mula sa likod ng puno.

Mabilis siyang hinatak nito. Bago pa man siya makasigaw, ramdam na niya ang malamig at mabahong panyo na itinakip sa kanyang ilong at bibig. May kemikal. Kumalat iyon sa baga niya, at mabilis na nagdilim ang kanyang paningin.

“Warren!” narinig niya ang sigaw ni Brady, nagngangalit ang tinig habang hinahabol siya.

Pero bumigat ang katawan ni Warren, hindi na niya magawang igalaw ang mga binti. Mga ugong na lamang ng boses ang tumatama sa tainga niya; hindi na niya maintindihan ang mga salita. May mga muffled na tunog ng putok ng baril. Ang huli niyang naaninag bago siya tuluyang lamunin ng dilim ay si Brady, nakataas ang mga kamay, kusang sumusuko, habang nakatayo sa harap ng mga armadong anino.

——————————————————————————

Namulat ang mga mata ni Warren. Mabigat ang ulo, parang binugbog ng ilang oras na pagkakahiga, ngunit alam niyang siya ay naka-recover na mula sa kung anumang kemikal ang nagpawalang-huwisyo sa kanya. Hindi niya alam kung gaano siya katagal na walang malay. Ramdam niya ang kaba sa dibdib, ngunit higit pa roon ay unti-unting namutawi ang survival instincts niya. Kailangan niyang malaman kung nasaan siya, at ano ang nangyayari at ang mga susunod pang mangyayari.

Dahan-dahan siyang bumangon. Agad niyang napansin na nakaposas ang kanyang mga kamay sa harapan. Mas lalong kumabog ang dibdib niya nang makita niyang hubad na siya maliban sa camo briefs na suot. Hinubaran siya ng mga taong dumakip sa kanila. “Shit… shit,” bulong niya sa sarili habang ninenerbiyos.

Sinuyod niya ang paligid gamit ang mga mata. Isang silid iyon, hindi malaki, hindi rin masikip. Wala ibang gamit maliban sa isang malaking TV screen na nakasabit sa harapan, ilang abstract paintings sa dingding, at dalawang CCTV camera na nakapuwesto sa magkaibang sulok. Namula ang maliit na ilaw sa mga lente, pamilyar na sa kanya ang nakakakilabot na simbolo ng mga sponsor at mga spectator mula sa malayo. Carpeted ang sahig kaya kahit paano ay malambot ang kinahihigaan niya.

Paglingon niya sa gilid, nakita niya si Brady. Wala pa ring malay, nakahandusay sa carpet, hubad din maliban sa camo briefs, at nakaposas ang mga kamay. Agad niyang niyugyog ang balikat nito. “Brady. Brady, gising.”

Mabagal ngunit tuluy-tuloy, nabawi ng agent ang huwisyo nito. Nang magmulat ng mga mata at makita siya, biglang bumangon si Brady. “Warren… shit. Shit. Buti na lang ligtas ka.”

“ Oo, pero mukhang nakidnap tayo dito. Malamang nasa villa na tayo,” sagot niya.

Sumimangot si Brady, mariin ang titig, halatang galit sa sarili. “Tangina. Tangina, bakit kita hinayaang makuha! Nalingat lang ako, ang bilis-bilis nila! Putangina, tapos sinabi ko pang poprotektahan kita!” Napansin nito ang pagkakaposas at sinubukang pumalag nang gumagaralgal. “Ah, shit! Tangina! Tapos wala pa ‘yung baril ko!”

“Kalma, Brady, kalma,” payo ni Warren, pilit na pinapakalma ang kasama kahit siya mismo ay nanginginig ang dibdib. Kita niya ang disappointment at galit na bumabalot sa lalaki. “Malaki ang kalaban natin. Ang mahalaga, buhay pa tayo. Kailangan lang nating makatakas bago mahuli ang lahat.” Tapos ay itinaas niya ang mukha sa isa sa mga CCTV at bumulyaw, “Pakawalan niyo kami dito!”

“Shhh…” si Brady naman ang nagpakalma, dumidikit ang labi sa tainga niya. “Tama ka. Kailangan nating gumalaw. Pero hindi tayo puwedeng kumuha ng atensyon.”

Napalunok si Warren. “Ano kaya ang nangyari sa tatlo nating kasama? Hindi ko na talaga sila nakita mula nung malagyan ako sa bibig nung pang-amoy na nakakahimatay, eh.”

“Bago kita hinabol nung nakuha ka ng dalawang naka-facemask na lalaki, sinabihan ko si Jonriel na huwag sumama. Hindi puwedeng maiwan sina Jaylad at Mierre na walang eksperyensyadong kasama,” paliwanag ni Brady. “At tulad ng sinabi ko sa’yo, kahit malaki ang responsibilidad ko sa misyon na ‘to… ikaw ang pinaka-priority ko. Kaya ayun, hinabol kita. Tinapatan nila ako ng baril, kaya nagpakidnap na rin ako. Habang dala-dala nila ako, sinubukan kong lumaban. Kaso nilagyan din nila ako ng kemikal. Kaya hinimatay din ako. Shit. Pero mahalaga ay hindi pa huli ang lahat na iligtas kita. Iligtas ko tayo.”

Sa gitna ng kaba at kaguluhan sa dibdib ay napangiti si Warren. “Hindi man ako kasing galing mo sa bakbakan, pero ililigtas din kita kung kinakailangan.”

Kahit pareho silang nakaposas, nagtagpo ang kanilang mga labi. Mariin, sabik, at puno ng bigat ng sitwasyon. Kinailangan nila ang halik na iyon para magbigay-lakas at humupa kahit saglit ang bagyo ng takot at pagkadismaya sa kanilang kalooban.

Pagkatapos ng halik, bumulong si Brady, halos walang tunog, marahil ay ayaw iparinig sa CCTV. “Ang mali ng mga tangang ‘to… kamay ko lang ang ginapos nila. Hindi nila alam, sanay akong gumalaw kahit paa lang.”

Napakislot si Warren. “Ano’ng gagawin mo?”

“Tatakas tayo,” bulong nito, malamig at determinadong tinig. “Hahanap ako ng puwedeng gamitin para mabuksan ang naka-lock na pinto.”

Ngunit bago pa man makagalaw si Brady, biglang bumukas nang kaunti ang pinto ng silid.

Pareho silang napatigil. Agad na humapos ang tibok ng puso ni Warren, parang may kamaong humigpit sa kanyang dibdib. Nakatingin siya sa liwanag na dumaan mula sa maliit na awang ng pintuan.

Sumilip ang ulo ni Mr. Hoan sa makitid na uwang ng pintuan. “Gising na kayo.” Blanko lang ang tinig nito.

Iba ang itsura ng sastre ngayon kumpara nang huli nilang makita ito. Wala na ang gusgusing pawis at kaba ng taong nakatagpo nila sa trail. Bagong ligo ito, at nakasuot ng pormal na suit and tie, makinis, malinis, parang hindi man lang naapektuhan ng kaguluhan sa isla. Lalong sumilid ang kilabot kay Warren.

“Ikaw!” Hindi na alam ni Warren kung paano pa itutuloy ang sasabihin. Nasusuklam siya.

“Ikaw ang mastermind ng lahat nang ito?” tanong ni Brady, mababa at madilim ang tono.

Bahagyang ngumiti si Mr. Hoan, pero hindi iyon nakakatawa. “Hindi lang ako. Let’s just say, I’m an organizer.”

Nagpatuloy ito, “Halos limang taon ko na rin ginagawa itong Dashing Debonaire. Pero these sponsors, they keep saying, ‘o dapat legal lang tayo, ah.’ So boring. Ano ba naman ang kalibugan kung hindi mo itotodo ang kapilyuhan? Kaya naman this year, I and some of the sponsors decided… kailangan mapagkakitaan pa natin nang maayos ito. Ang daming international at local na kliyente na nangangailangan ng mga tao. Lurking lang sa deep web. Kasama na mga concubine. Kaya at the tail end of the cruise, sinuggest ko ang island experience. Para dito mangyayari ang transaction. Syempre, kailangan ng political protector.”

“Politica Verra,” singit ni Brady, halos dumurog ang bawat pantig.

Halos umikot ang tiyan ni Warren sa narinig.

Sa buong pagkukuwento, hindi ito pumasok sa silid. Nakasilip lang si Mr. Hoan sa ilang pulgadang uwang ng pinto. Ang flamboyant na sastre, ngayo’y isa nang manipis na aninong madilim.

“Alam mo, Brady,” patuloy nito, “nitong kahapon ko lang nalaman na naka-infiltrate ka. Galing magtago. Hindi katulad ni Mr. Three at si Jonriel. Nahuli sila agad. Ayun, napapatay ko tuloy si Mr. Three. Masyadong buwakaw sa imbestigasyon eh. At si Jonriel? Buwenas. Nakatakas, nakapagtago pa, at nakarating dito sa isla. Okay na sana kayo, under the radar na. Eh kaso nahagip namin na sinira ninyo ang mga phones ninyo kahapon. Kaya alam ko na na may nag-rogue. Naka-alert na ang mga nagbabantay. At ako na mismo ang bumaba para hanapin kayo.”

Doon lang tuluyang nag-click ang isip ni Warren. Nang nawala si Mr. Hoan sa trail kanina. Iyon ang sandali na ipinadala na nito ang mga tauhan para hulihin siya.

“Ano’ng gagawin ninyo sa amin?!” singhal ni Warren.

“Well,” sagot ng sastre, “yung mga contestants na iba, nandoon na sa barko. Wala silang alam na dadalhin na sila sa bumili sa kanila.” Kumurba ang bibig nito sa isang ngisi. “Sina Jonriel at iyong dalawang kasama ninyo? Well, hindi ko na ma-ensure ang safety nila. Hindi sila puwedeng masama sa barko ngayong alam na nila ang nangyayari.”

Naramdaman ni Warren ang panginginig sa sikmura. Naisip niya agad si Jaylad, ang pagkabalisa nito para sa boyfriend na si Jayen.

“So papatayin mo rin kami? Huwag mong susubukang galawin si Warren!” galit na singhal ni Brady, halos sumabog ang boses sa silid.

Umiling lang si Mr. Hoan. “Oh no. Huwag kang mag-alala, Mr. Loverboy Agent. Hindi talaga kayo aanuhin. Hindi lang namin kayo isasama sa barko at shipment. Masyado kayong maraming alam. May sarili kayong helicopter na magdadala sa inyo. Masyado kayong precious at expensive… kayong dalawa.”

Nagkatinginan sina Warren at Brady, inis at nagtataka.

“Huh?! Ano’ng—bakit?!” halos pumutol ang tinig ni Warren. “Ano’ng ibig sabihin?”

Pumasok ang kamay ni Mr. Hoan sa uwang, hawak ang isang remote. Pindot. Biglang bumukas ang TV screen sa dingding, kumislap ang liwanag.

At umatras ang sastre, sinara ang pinto nang tuluyan.

——————————————————————————

Nag-flicker ang screen. May static. Tapos, dumapo ang unang linya.

Frame 1:Hello deep web. Debonair fans. Debonair worshippers. This year. We will deliver what we promise.

Walang nagsasalita. Puting font sa itim na background.

Frame 2: You will not just watch the debonaires. You will have them. We have already confirmed takers for debonair runners up and our former champion.

Frame 3: But. Our bidding for the top two debonaires are still on.

Cut. Isang litrato. Lalaki. Naka-amerikana. Malinis. Matikas. Misteryosong matikas. Si Brady Abarquez.

Sunod na frame. Wala na ang suit. Puting briefs na lang ang nakatakip sa hubog ng matigas na tarugo. Halos bumakat ang ulo. Kumikintab ang katawan dahil sa oil. Ang bawat pose ay paunti-unting humahantong sa kalaswaan: una’y nakatayo nang kumpiyansa, sumunod ay bahagyang pababa ang garter, hanggang sa unti-unting umaarko ang balakang at nag-iiwan ng pilyong ngiti sa camera.

Click. Click. Click. Flash.

Biglang pumasok ang isa pang lalaki. Maskara sa mukha. Wala nang saplot sa katawan. Isang sponsor-judge.

Ang debonair ang unang umabot. Kinapkap ang matigas na burat ng judge. Jinakol iyon at pinisil nang marahan. Sinabayan ng halik. Basang mapusok. Kita ang buhulan ng mga dila. Nilasahan pa ni Brady ang precum na dumikit sa kamay niya, pinakita sa camera ang pagdila.

Lumuhod si Brady.

Sunod-sunod na bayo ng lalamunan. Buo ang burat, nilulon. Umuugong ang tunog ng pagkabuulon pero tuloy-tuloy pare. Umaangulo ang leeg. Malalim. Mabagal. Tapos bigla namang mabilis, halatang sanay. Hindi ito ang unang beses. May ungol pa, sinasadyang pasabugin ang mikropono ng camera sa lakas ng vibration ng bibig niya.

Unang mga araw pa lang ng pageant ay umaarangkada na si brady.

“Putanginaaaaa ang saraaap mooo!” sigaw ng sponsor, nanginginig ang balakang, halos mabali ang tuhod.

Nanatili ang frame: bibig ng debonair nakabaon, laway tumutulo, mata ay nakatingala. Handang handang magsilbi kahit magmukhang puta.

Fade out.

Text muli, puting guhit sa itim: Since day one, brady has always been the performer. Always ready to give. To serve. And he's just a fucking hot slutty debonair.

Nag-fade in ulit ang screen.

Photograph. Lalaki sa amerikana. Kumpiyansa ang tindig, pero masyadong malinis. Parang hindi komportable sa lente. Mahinang ngiti ang binigay ni Warren.

Cut.

Video clip. Naka-briefs na lang ngayon. Puti. Hindi tirik ang burat sa loob, pero halata pa rin ang laki—nakabakat, nakaka-akit, parang nang-aasar. Kumikinang din ang katawan mula sa body shiner.

“More! Give me more!”

“Kaunting angas!”

“Landi pa!”

Mga sigaw mula sa likod ng kamera.

Pero sa frame, malinaw: hindi marunong mag-pose ang modelong ito. Awkward ang galaw, pilit ang mga titig. Bawat flash ng kamera, lalong lumalabas ang discomfort. Parang mas gusto nitong magtago kaysa ibuyangyang ang katawan.

Biglang pumasok sa eksena ang sponsor-judge, ang photographer, nakamaskara. Tumigil ito, iniangat ang kamay, at dumapo sa matikas na dibdib ng debonair.

Bahagyang umatras ang binata. “Sir?” may pangamba ang boses.

“Putangina. Ilang araw ka na dito, ang dami mo pang arte.” Sinunggaban siya ng halik, marahas, walang pakialam.

Kumawala ang contestant, kita sa mukha at katawan ang pagtutol. Dinakma ng sponsor ang bukol niya Malaki, pero hindi tumitigas.

Bumitaw ang sponsor. Kahit natatakpan ng maskara, ramdam ang inis. “Ano ba ’yan? Gusto mo puntos? Tsupain na lang kita.”

Wala pang sagot, pero lumuhod na ang sponsor. Binaba ang puting bikini. Lumitaw ang kahubdan. Isinubo agad, walang seremonya. Nilalamutak ang puwet, pinipiga ang malalamang pisngi habang sinusubo ang burat na unti-unting nabubuhay sa loob ng bibig niya.

Nagpupumiglas ang ekspresyon ng debonair: katawan na nalilibugan, pero mukha na puno ng hiya at bigat ng konsensya. Halatang nasasarapan, pero halatang ayaw umamin.

Fade out.

Text. Puting guhit sa itim: And of course, we know Warren. He was disappointingly bland from the start. But he grew. The moment he had been played with…

Nagbalik ang screen.

Clip. Balik sa unang linggo. Interview room. Ang contestant, nakaupo sa harap ng panel, pinapainit ng tanong at sagot. Pero sa ibang frame, lumitaw ang kamay na dumadakma. Gumapang ang daliri, pasok sa likod, pilit binubuka ang butas.

Umuungol ang binata. Half–moan, half–protesta. “Ahhh… uhh…” Humahalinghing siya habang pinapasok ng daliri. Kita sa mukha ang pagkalito—sarapan? O kasalanan? Pumipilipit ang katawan, nanginginig ang hita. Ang leeg nangingintab sa pawis. Sa bawat kadyot ng daliri, mas lumalalim ang ungol. Sarap at guilt, parehong naka-ukit sa mukha.

Cut. CR feed. Maliit na silid, malamlam ang ilaw. Ang contestant, mag-isa. Akala walang nakakakita. Pero bukas ang cctv. Hawak niya ang berdeng replica dildo. Dinahan-dahan niya itong sinubo. Una’y naduduwal, napapahinto. Pero pinilit. Isa. Dalawa. Hanggang deepthroat. Ang mga mata kumakagat-luha, pero sa huli, nasanay. Humahagod ang lalamunan. Marunong na.

Skip frame. Pareho ring dildo, pero ngayon nasa ilalim siya. Naka-upo, nakasakay. Unti-unting bumabaon. Nangalahati. Hanggang tuluyan. Umiigkas ang katawan, nanginginig ang kalamnan. Nakapikit, nakatirik ang mata. Basang-basa ang ulo ng titi sa precum. Hindi na maikakaila: sarap na sarap siya sa sariling ensayo.

Fade to black.

Text sa screen:

And Brady just got better.

New clip. Hindi ito nakunan mula sa perspektibo ng iba. Ito’y nakadokumento para lang sa mga fan at kliyente. Brady—nakatuwad, nakatukod sa umiikot na slot machine. Sa likuran, si Collo, kumakadyot, walang preno. Ang katawan ni Brady, pawisan, nanginginig, pinapailawan ng neon lights ng makina. Ang mukha, contorted sa sarap, nakaawang ang bibig. Sa bawat spin ng slot, kasabay ang pagkadyot. Fortune at kalibugan, iisa.

Cut.

Brady ulit. Pero ngayon, nakatali. Ang mga kamay, nakataas. Pula ang leather briefs. Sa katawan, kita ang pasa at latay. Salitan siyang hinahampas nina Django at Russell. Ang kahoy humahampas sa puwet. Puro halong sakit at sarap ang ungol. “Uhhh… fuckk!” Nanginig ang katawan, at kahit nakapalo, kusa pa ring nagpalabas sa loob ng briefs. Masukista. Basang-basa ng sariling katas.

Fade to black.

Text:

But it only just took a week. Warren thrived. And became number one.

Montage. Mga pulang ilaw. Mga spontaneous na sandali. Warren, biglang hahatak ng contestant.

Si Rojiero. Nakahiga sa mesa. Binabarurot ng todo habang jinajakol ni Warren. Namumutawi sa bibig ang mura: “Ano gago? Sarap ba? Tangina mo! Galingan mo para magkapera tayo!” Sabay halik.

Sa gilid ng swimming pool. Si Mierre, inuupuan ni Warren. Gumigiling. Sa harapan, tsinutsupa niya si Folger. Tapos ay nilalamutak niya ang puwet ni Folger. Fininger pa ito. Nang lumabas ang tamod ni Folger, nilunok. Dinura ang iba sa kamay, ipinahid sa burat ni Mierre. Ginawang lubricant. Umupo. Ipinasok. "AAAAHHHH..." Balik sa pagkadyot. Wumawagayway ang burat.

Sa damuhan ng golf course. Warren at Ford. Magkabaligtaran. Maungol at sloppy. Nagsusupsupan ng titi habang sabay nagduduldulan ng dildo sa butas. Nagpalabas sa bibig ng isa’t isa. Pagkatapos, naghalikan, cum swapping.

Fade to black.

Text: And of course, we love them because Warren and Brady are the perfect couple. If you want to buy them together, you have to add 50% with the prize of the highest bid. You wouldn't want our love birds to be apart right?

Clip. Magkasama. Si Warren at Brady, sa ibabaw ng kama. Parehong naka-pulang bikini briefs. Walang kahayukan. Walang kababuyan. Malinis. Romantiko. Mga halik na marubdob. Mga haplos na malambing. Titigang malalim, tapos tawa. Balik sa halik.

Next clip. Gym. Spontaneous orgy. Warren, nakasakay kay Keiron. Brady, humihinete kay Russell. Sabay, tsinutsupa ni Warren si Django. Si Brady naman, nakasubo kay Edinburg. Dalawang machong barako, hayok sa burat. Ang top one at top two ng contest ay bigay na bigay.

Natapos, at kumalas. Tumayo ang apat na returnees. Nakapila sa harap. Sina Warren at Brady, parehong nakaluhod. Apat na titi, sabay-sabay nagbuga ng semilya. Malapot. Makapal. Direkta sa mukha nila. Umuungol pa sila sa kababuyang sarap na natanggap.

At imbes na punasan ay naghalikan sila. Hinimod. Pinagsaluhan ang tamod na dumidikit sa balat nila.

Fade to black.

Final text: You have one more hour to bid before the transport comes. We are now at 2 Million per head. Good luck, Dashing Debonair fans!

Static.

--------------

If you want advanced access to the complete chapters of the current story and advanced chapters of the latest Tagalog full fiction story ahead of blog readers and get other perks such as weekly teasers and a feature in one #squirtershorts within the month, please subscribe to patreon.com/jockwonderlust. If you want to support me and my craft, please subscribe!