PSIB 27

ANG MGA NAKITA SA SPONSOR'S VILLA

Dahan-dahang nagmulat ng mga mata si Warren. Una niyang napansin ang malabong liwanag ng umaga na pilit sumisingit sa mga siwang ng kuweba. Mahina pa ang sikat ng araw, makulimlim ang langit. Sa malayo, rinig ang malakas na mga ang hampas ng alon sa dalampasigan, mabigat, parang babala ng paparating na panganib.

Kakatapos lang nilang lahat mag-agahan. Pinagsaluhan nila ang mga pagkaing nirasyon mula sa bag na nakuha nila kahapon, hinaluan ng kaunting prutas na napitas ni Jonriel mula sa kagubatan. Sanay itong kumilos na parang survivor: marunong tumingin ng ligtas kainin, at kung paano makahanap ng makakain nang hindi napapansin.

Habang nagkakanya-kanyang subo sina Mierre, Jonriel, at Jaylad, napansin ni Warren na kulang sila. Napalinga-linga siya.

At nang sumilip siya palabas ng kuweba, natanaw niya si Brady. Nakaupo ito sa isang malaking bato, seryosong nakayuko habang may hinahawakan sa mga palad. May mga maliliit na piraso ng bakal at microchips sa tabi nito, at ilang improvised tools. Nakatutok ang mga mata, kunot ang noo, halatang naiinis sa kung anumang ginagawa.

Lumapit si Warren. Sa sobrang tutok ni Brady, hindi nito napansin ang pagdating niya. Nakita niya ang isang maliit, itim na device na parang modernong pager, may antena at sirang screen.

“Ayos ka lang diyan?” maingat na tanong ni Warren.

Tumingala si Brady, may mga butil ng pawis sa noo. “Oy. Anjan ka pala. Yeah. May inaayos lang ako dito.”

Umupo si Warren sa tabi nito. “Ano ba ’yan?”

Huminga nang malalim si Brady bago nagpaliwanag, “communication device ito. Ginagamit namin ni Agent Ten para magkausap nang hindi nalalaman ng kahit sino. Pero kahapon, sa gitna ng video challenge, nadaplisan ko, naapakan ko habang nagmamadali. Sira ang ilang parts. At kahit makumpuni ko, may napansin akong signal interference sa isla. Kung mali ang paggamit, baka ma-triangulate ang signal at malagay kaming dalawa sa panganib. So kailangan maingat.”

Namangha si Warren. “Wow. High-tech. Sobrang nakakabakla ka. Tangina, ’yung guwapo kong roommate, isang maangas na agent.”

Napangiti si Brady, tinigil muna ang ginagawa at lumapit. “Oy, pero soft boy pa rin ako pagdating sa’yo.” Yumuko ito at hinalikan siya, malambot pero puno ng pangako. “Pag-iingatan kita. Pangako ’yan. Walang mangyayari sa’yo.”

Tinugon ni Warren ang malapot nitong titig. “Poprotektahan din kita. At ang mga kasama natin. Kakayanin ba natin?”

“Kakayanin. Kailangan lang nating maging listo. At maingat,” sagot ni Brady, bago muling bumalik sa kanyang ginagawa. Pero maya-maya, tumigil na rin ito at bumalik sa loob ng kuweba para makisalo sa munting agahan.

Pagkatapos, si Jonriel ang umangat at nagsalaysay ng plano. “Ang unang importante, makita ang mga kasama natin sa pageant. Kung nasa villa sila, kailangan nating makarating doon. Stealth ang approach. Darating ang backup mula sa NBI, pero hindi sila makakakilos nang maayos kung masyadong maraming armas at bantay. Kailangan nating bawasan ang lakas nila. At makuha natin ang contestants at mga trabahador para hindi sila gawing hostage. Hapon mamaya aalis ang barko. Kailangan maisakatuparan ang lahat bago iyon.”

“May alam ka bang ligtas na daan papunta sa villa?” tanong ni Brady.

Tumango si Jonriel. “Oo. May maliit na trail mula sa gilid ng kagubatan na hindi bantay-sarado. Kung susundan natin iyon, aabot tayo sa likurang bahagi ng villa kung saan may mga lumang storage huts. Doon tayo pwedeng magtago habang nagpaplano kung paano mag-strike. Sakto iyon bilang observation post. Pero dapat mag-ingat. Dahill maraming CCTV. Kailangan nating gumapang sa ilalim ng mga palumpong at lumusot sa likod ng cliff bago makarating sa villa. At hindi dapat gagawa ng kahit na anong ingay.”

Napalunok si Mierre. “Fuck. Tangina, kakayanin ba natin ito? Malaki ang kalaban natin.”

Sumabad si Jaylad, nanginginig ang boses pero buo ang loob. “Hindi rin ako kasing trained nitong sina Jonriel at Brady… pero kailangan kong magpakatapang. Kailangan maging ligtas si Jayen.”

“At ang iba pa nating kasamahan,” dagdag ni Brady.

Nag-usap-usap na sila, inayos ang huling detalye, at naglinis ng katawan gamit ang tubig sa loob ng kuweba. Isa-isang nagbihis ng maayos at pinasimple ang gamit, handa na para sa delikadong paglalakbay.

Bumulong si Warren ng isang mahinang dasal habang humahakbang palabas ng kanilang pinagtataguan, bago sila gumayak patungo sa kanilang misyon.

——————————————————————————

Malakas ang kabog ng dibdib ni Warren habang nakasilip siya mula sa likod ng isang malaking puno. Kasama niya sina Jaylad at Mierre, parehong nakadapa, nakatago rin, at gaya niya ay ramdam ang kaba sa bawat hinga. Ang mga palad niya’y pinagpapawisan habang pinagmamasdan ang bawat galaw ng dalawang lalaking nauuna, sina Brady at Jonriel.

Sa di kalayuan, nakita nilang dahan-dahang nilapitan ng dalawa ang isang armadong bantay. Mabilis at halos walang ingay. Isang mahigpit na headlock kay Jonriel at sabay na disarm move ni Brady. Napabagsak nila ang lalaki sa lupa, nawalan ito ng malay bago pa man nakaporma. Sumilip si Jonriel at nagbigay ng senyas gamit ang kamay. Ligtas na. Lumabas na mula sa puno sina Warren at ang dalawa pa.

Agad nilang pinulot ang mga dala ng lalaki. Kinuha nina Brady at Jonriel ang baril at ibang armas, samantalang sila naman ay nagdala ng pagkain, tubig, at ilang essentials. Mabilis nilang tinali ang bantay at binusalan ang bibig nito bago itinago sa mga damuhan.

Iyon na ang ikatlong armadong bantay na na-neutralize ng dalawa mula nang umalis sila sa kuweba. Hindi makapaniwala si Warren sa husay nina Brady at Jonriel. Sanay na sanay,  eksakto kung paano umatake nang hindi nakikita ng kamera o naririnig ang kahit anong ingay.

Maya-maya, iniabot ni Brady ang isang hand-held gun. “Gusto mo ng baril? Marunong kang gumamit?”

Umiling si Warren. “Hindi. Rambulan lang ang alam ko.”

Agad namang kinuha ni Mierre ang baril. “Nakapag-target shooting ako nung high school. Sana maalala ko pa.”

“Babalik ’yan,” tugon ni Jonriel. “Lalo na kapag emergency na.” Kinuha nito ang isa pang baril na nakuha sa mga naunang nabuwal na bantay.

Napansin ni Warren ang isang kutsilyong nakasuksok sa sheath. “Heto na lang. Marunong akong gumamit nito. Kahit tinidor, nakakasakit ako.” Sabay isinabit niya iyon sa kanyang sinturera.

Sumabay si Jaylad, pumili rin ng kutsilyo. “Yeah. Nagluluto naman ako. So marunong akong humawak nito.”

Binalingan sila ni Brady. “Huwag kayong lalayo sa amin, ha.”

Nagpatuloy sila sa paglalakad. Unti-unti, mula sa makapal na gubat, naaaninag na ni Warren ang villa mula sa malayo.

Isa itong engrandeng gusali na gawa sa modernong arkitektura. Mga puting pader, malalapad na terrace, at mahahabang balcony na yari sa salamin at bakal. Ang mga floor-to-ceiling glass walls ay kumikislap sa ilalim ng mapusyaw na liwanag ng umaga. Malayo sila kaya hindi pa masyadong naaaninag ang nagaganap sa loob. Nakapalibot dito ang mga manicured gardens at swimming pools. May ilang mga bantay na rumoronda sa paligid.

Ang trail na kanilang tinatahak ay masikip at matarik, balot ng mga ugat ng puno at matatalim na damo. Nauuna si Jonriel, sinisigurong ligtas ang daraanan, samantalang nasa hulihan si Brady na nagbabantay.

Biglang tumigil si Jonriel. Agad ding natigilan ang lahat. Nagbigay ito ng senyas ng katahimikan at pinatawag si Brady palapit. Pinatago silang tatlo sa likod ng isang malaking bato.

Mula roon, natanaw nila ang isa pang armadong lalaki na nagroronda. Steady lang ang posisyon nito, hawak ang baril at nagbabantay sa gilid ng trail.

Iyon na ang ikaapat na lalaki. Alam na nila ang gagawin. Tahimik lang habang nanonood.

Nagtagpo ang mga mata nina Jonriel at Brady. Isang simpleng tango lang at sabay kumilos ang mga ito . Sa isang iglap, tinamaan ng suntok at mabilis na disarm technique ang bantay. Bago pa ito makasigaw, nalugmok na rin ito, nawalan ng malay.

Pero bago pa nila ito matali, biglang may sumulpot mula sa likod ng puno.

“Shit,” bulong ni Warren.

Isang pamilyar na mukha: si Mr. Hoan, ang sastre at isa sa mga organizer ng competition. Nakasuot pa ito ng silk pajamas, pawisan, at halatang nagmamadaling makaalis doon.

Agad tinutukan nina Brady at Jonriel ng baril. “Huwag kang gagalaw!” banta ni Brady.

Agad na tinaas ni Hoan ang mga kamay. “Huwag niyo akong sasaktan, please! Hayaan niyo akong tumakas! Ayokong bumalik doon! Ayokong mapahamak!”

Hinawakan ni Mierre ang braso ni Brady. “Shit. Baka kasama si Mr. Hoan sa mga biktima.”

Pero hindi ibinaba ng dalawa ang kanilang armas. Nagtanong si Jonriel, mariin ang tinig, “Ano’ng ginagawa mo dito? Bakit ka tumatakas? Sino ang tinatakasan mo?”

Namumutla ang mukha ni Hoan, nanginginig ang boses habang nagpapaliwanag. “Pagdaong ng cruise ship sa isla… hindi na ako pinalabas. Akala ko isasama nila ako sa villa para magtrabaho. Pero sinabi nila—hindi na raw ako kailangan. Bigla na lang dumating ang mga goons, kinidnap ako. Dinala sa quarters, tapos dapat ililipat na ako sa barko… doon nila nilalagay ang ibang staff ng cruise! Nagawa ko lang tumakas bago pa nila ako maisakay!”

Nagkatinginan sina Brady at Jonriel, parehong seryoso ang mga mata.

“Tingin mo?” tanong ni Brady.

Huminga nang malalim si Jonriel, sinipat ang kilos ng sastre, at dahan-dahang ibinaba ang baril. “Mukhang okay naman ’to.”

Kasunod, ibinaba rin ni Brady ang hawak na armas.

Hinawakan ni Brady ang kamay ng sastre, mariing nakatingin sa mga mata nito. “Hindi mo ba alam kung ano ang nangyayari sa loob? Hindi ba organizer ka roon?”

Umiling-iling si Mr. Hoan, halatang desperado. “Hindi. Ang alam ko lang ay may pageant. Ang pinatago lang sa akin na sikreto ay ’yung fact na kayo ay finifinance ng mga international audiences na nanonood sa mga video. Pinapagawa lang talaga ako ng mga costume. Mga sex toy. Mga design! Wala nang iba! Gano’n ako ever since the years na nakuha ako sa kompetisyon na ito.”

Tumango si Warren. Iyon din ang sinabi sa kanya ng sastre noong minsang nahuli niya itong lasing at sinubukan niyang kuhanan ng impormasyon. Hindi siya nagulat.

Kinukuha na ni Jonriel ang mga armas ng nahuling bantay. “Kunin niyo ang mga pagkain niya. Tapos itali na ’to,” utos niya kina Warren, Mierre, at Jaylad. Tumalima naman agad silang tatlo.

“A-ano’ng ginagawa niyo? Ano na ang nangyayari?” nagtataka at halatang kinakabahan si Mr. Hoan.

“Katulad mo,” banggit ni Brady, malamig ang tinig, “mukhang dinadamay din ang mga pageant competitors sa human trafficking na ito. Politica-Verra ang nasa likod.”

“Politica-Verra?!” takot na bulalas ni Mr. Hoan. Lalong namutla ang mukha nito.

Tumaas ang kilay ni Jonriel, sinisipat ang bawat ekspresyon ng sastre. “Talaga bang hindi mo alam? Ikaw ang mas nakakahalubilo ng mga sponsor-judges. Siguradong may napapansin ka sa kanila.”

“Tulad ng sabi ko, sastre lang ako rito. Never kong nakilala ang mga sponsors na ’yan. Naka-maskara lang din sila kapag nakikipagkita sa akin,” mariing paliwanag ni Mr. Hoan, nanginginig pa ang boses.

Matagal itong tinitigan ni Brady, halatang nag-iisip kung paniniwalaan ba ito o hindi. Paglaon ay nagsalita, seryoso at mabigat ang tinig: “Kung gano’n, sumama ka na sa amin. Ang balak namin ay iligtas ang lahat mula sa kaguluhang ’to.” Pero nanatiling madilim ang titig niya kay Hoan.

“Ha? Sino ba kayo? Ano bang tingin niyong kaya niyong gawin?! Tumakas na lang tayo,” pangungumbinsi ng sastre.

Hindi napigilan ni Warren na sumabat. “Bakit? Tingin mo wala nang bantay na nakakalat? Tingin mo makakalangoy ka palayo? Kakayanin mo ba talaga 'yan? Hindi rin kami sobrang confident dito… pero mas maganda kung mapigilan natin ang punot-dulo ng lahat.”

Bumuntong-hininga si Mr. Hoan, nagbitaw ng isang murang bulong, “Sige na, sige na. Shit… nakaka-kaba kayo.”

At tumuloy na silang muli sa tinatahak na landas, ngayon ay kasama na si Mr. Hoan na hindi man kumbinsido sa plano, ay mukhang wala naman nang magagawa.

——————————————————————————

“Oh shit…” mahinang bulong ni Warren sa sarili nang makita ang eksena.

Hindi nagtagal ay nakarating na sila sa isang spot kung saan maaari silang magtago at mas malapitang masilip ang main na estruktura ng villa. Nasa lilim sila ng isang makapal na kumpol ng mga puno at mataas na damo, may malalaking batong nagsilbing natural na harang at proteksyon. Mula rito ay may malinaw silang vantage point patungo sa isang gilid ng gusali.

Sa unang palapag, dahil sa malawak na glass walls, tanaw nila ang isang living area na sobrang posh ang pagkakadesign: mamahaling leather couches na kulay cream, may nakasabit na abstract paintings sa puting pader, isang crystal chandelier na nakasabit mula sa kisame, at isang glass coffee table na may nakalatag na mamahaling bote ng alak. Ang buong lugar ay parang isang high-end luxury showroom na hindi tugma sa kabang bumabalot sa paligid.

Sa ikalawang palapag naman ay isang maluwang na balkonahe. Doon ay may dalawang lalaking nakatayo, parehong may beanie sa ulo at kita ang nakasabit na baril sa gilid ng mga pantalon.

Pero ang pinakamalakas na gumimbal sa kanila ay ang nakikita sa gilid ng balkonahe: isang machong lalaki, nakaluhod, nakasuot lamang ng puting jockstrap. Ang mga kamay nito ay nakaposas sa harapan, at may nakabusal na panyong puti sa bibig nito. Ang mga kalamnan ay nangingintab sa ilalim ng mahinang sinag ng araw.

Si Django iyon.

“Fuck. Nakuha nila si Django,” mahinang sambit ni Jaylad, nanginginig ang boses. “Sana hindi nila nakuha pa si Jayen. Fuck.”

Sumabat si Jonriel, malamig at matatag ang tinig: “Heto nang sinasabi ko. Kailangan nating ma-ensure muna na ang mga kasama natin ay safe.”

“Ano’ng plano?” tanong ni Mierre, nakapikit sandali na parang pinipilit pakalmahin ang sarili.

Bumaling si Brady kay Jonriel. “Kailangan ma-infiltrate muna natin ang lugar, ma-neutralize ang loob. Ubusin ang lahat ng armadong lalaki sa loob. Tapos saka natin kunin kung sino pa ang mga nakuha nila. Pagkatapos, saka natin isipin ang nandoon sa barko.”

“Shit… dalawa lang kayo, kaya niyo ba?” dagdag ni Mierre, halatang alanganin.

Nagkatitigan sina Jonriel at Brady. Tumaas ang kilay ni Jonriel. “Kaya mo ba?”

Tinaasan din siya ng kilay ni Brady, hindi nagpatalo. “Huwag mo akong hahamunin. Sanay ako sa ganito.”

Bumaling si Warren kay Mr. Hoan, halatang nainis sa pagiging useless ng sastre. “Wala ka bang maiaambag na insider information sa amin tungkol sa mga nangyayari dapat ngayon? Patapos na ang contest. Ano na ba dapat ang ginagawa ngayon ng contestants at sponsors?”

Nag-ayos ng salamin si Mr. Hoan, kita ang kaba. “Kasama ako sa nagplano ng program. Ang plano dapat ngayon ay dadalhin nga kayo dapat diyan sa villa. Diyan gaganapin ’yung last Q&A at runway session. Tapos babalik sa cruise. At ia-announce ang nanalo sa inyo at sa returnees bago dumaong ang ship. Eh… hindi ko nga alam kung natuloy dahil nga hindi ako nakalabas dito sa isla.”

Akma nang gagayak si Jonriel at kinalabit si Brady. “Halika na. Hindi tayo dapat babagal-bagal. Naghahabol tayo ng oras.”

Bigla na lang napasinghal nang mahina pero madamdamin si Jaylad, ang mga mata’y nanlalaki at nangingilid ang luha. “Fuck! Si Jayen ’yun!”

Nakita ni Warren na pumapasok sa loob ng living room si Jayen. May kasama itong tatlong lalaki.

“Si Ford din,” ani Mierre, agad na nakilala ang isa pang lalaking kasama.

Ang dalawa pang kasama ay mga sponsor-judges.

Ang apat ay magkakaparehong nakasuot ng camo briefs. Ang tanging kaibahan ng dalawang sponsor ay ang suot nilang face mask at ang mga henna tattoo sa kamay: numerong Two at Eight. Mas angat ang pagkabatak at pagka-ripped ng katawan nina Jayen at Ford, pero ayos din ang sa mga dalawang sponsor na gym-fit.

Napansin ni Warren na parang hindi iyon ang mga katawan ng sponsor na naka-assign sa mga numerong iyon noong tribunal. Mas defined at mas bata ang dating. Proof iyon na umiikot ang assigned numbers sa mga sponsor na parang sinasadya nilang guluhin o iligaw ang pagkakakilanlan ng totoong mga kasabwat.

Nag-uusap ang apat, ngunit masyadong malayo para marinig. Kita naman sa ekspresyon ng mukha ng dalawang debonair sponsors na may halong paglalandi ang usapan.

Hanggang sa biglang hinalikan ni Ford si Mr. Two. Si Jayen naman ay lumapit at nakipaglaplapan kay Mr. Eight. Nag-akap-apiran at nagkikiskisan na ang kanilang mga nagsisimulang lumalaking mga bukol.

“Ah… ano, gagalaw na ba tayo?” awkward na tanong ni Brady.

“Hmmm. Patapusin natin sila. Magmanman muna tayo kung… ano pa ang mangyayari. Mag-react na lang tayo kapag may masamang nangyari,” sagot ni Jonriel, nanlilisik ang mga mata habang nakatitig sa mapusok na halikan sa loob ng villa.

Mahigpit ang kapit ni Warren sa puno, ramdam ang tibok ng dibdib niya habang hindi kumukurap ang mga mata. Sa ilalim ng anino, kasama niya sina Jaylad, Mierre, at Mr. Hoan, nakatingala tila naghihintay ng isang spectacle.

Sa loob ng living area na natatanaw nila, tuluyan nang nag-init ang contestants na sina Ford at Jayen. Matapos ang matagal na halikan, halos magkapalit na ng hininga, nagsimula silang maglakbay pababa. Binrocha ang hubad na katawan ng mga sponsor, sinipsip ang mga utong, pinasadahan ng labi at dila ang bawat linya ng abs, ang bawat umbok ng dibdib. Dinilaan ang mga singit at mnga kilikili. Ang mga sponsor ay napapaliyad, hawak-hawak ang buhok ng mga contestant, sinusubsob ang mga ito sa katawan nilang nangingintab na sa pawis.

Hindi nagtagal, idinunggol ng mga ito ang mga mukha ng contestants sa malalaking bukol na bumabakat sa camo briefs ng mga sponsor. Halatang matitigas at mataba ang mga ereksyon sa loob ng tela. Madiin ang pagkakakaskas, halos mapunit ang manipis na tela sa bawat kadyot ng balakang. Si Jayen, agad na bumigay. Binaba nito ang briefs ni Mr. Eight, piniga ng kamay, amgh shaft tapos ay isinubo agad ang galit na burat. Basang-basa ang labi nito sa precum at laway.

Samantala si Ford ay ibang estilo. Nakatagilid ang mukha, kagat-kagat ang garter ng briefs ni Mr. Two, at gamit lamang ang ngipin at bibig ay unti-unting hinatak iyon pababa. Nagpaubaya ang sponsor, tigas na tigas na ang tarugo, hanggang sa lumabas ito at halos tumama sa pisngi ni Ford. Nakaawang ang labi ng contestant bago tuluyang sumubo, dinama ang bigat at haba ng titi ng sponsor sa bibig.

Tsumupa na ang dalawa. Magkaibang estilo ang kanilang ipinakita: si Jayen ay medyo sloppy, tumutulo ang laway, pero halatang hayok at walang pakialam kung malunod. Lumalalim, napapasuka, pero balik agad sa pagtsupa. Si Ford naman ay suwabe, may rhythm, marunong maglaro ng dila at labi, ginagawang parang sinasayaw ang tarugo ng sponsor. Iba-iba ang hagod, may bilis, may bagal, at laging may titig na parang nang-aakit. Kapwang nakatingala ang mga ito habang abala sa burat ng mga sponsor. Tigas na tigas ang sariling mga titi ng debonairs sa loob ng briefs, halatang basa na ng precum.

Napaisip si warren, baka hindi pa nahihinuha ng dalawang contestant ang totoong kaguluhan. Siguro ang alam lang ng mga ito ay dinala sila roon bilang parte ng contest, para magsilbi sa sponsor. Napaisip siya kung ano ang reaksyon ng dalawa nang bumalik ang mga ito sa tent area kagabi at natagpuang kulang-kulang sila.

Pero kahit puno ng tanong ang utak niya, hindi niya kayang itanggi na nagliliyab na siya. “Pero shit, ang hot ng eksena.” Napabulong siya sa sarili habang idinampi ang kamay sa bukol sa kanyang shorts.

“Tangina,” bulalas ni Jaylad, hindi maitago ang hinahon. “Ang galing talaga tsumupa ng boyfriend ko, ugh…”

Biglang may napansin si Mierre. “Teka. Tingnan niyo si Django.”

Napatingala si Warren sa second floor. Nandoon si Django, nakaluhod sa balkonahe. Nakaposas ang mga kamay sa harapan, natanggal na ang busal. Pero hindi iyon naging hadlang. Sa harap nito, dalawang bantay ang nakabukas ang pantalon, burat nakalabas, at salitang tsinutsupa ng kampeon.

Hindi mawari ni Warren kung napipilitan lang ba si Django, pero kita sa mukha nito ang pagsuko. Gayon pa man, napaka-magana at bihasa ng galaw ng kampeon. Kanan, kaliwa, tapos sabay. Kahit nakaposas, parang likas ang galing ng bibig at lalamunan nito. Ang dalawang bantay ay halos mabaliw, napapaliyad, sabunot ang buhok ng lalaki habang mas nilulubog ang mukha nito sa mga burat.

“Ang galing talaga ni Django,” komento ni Mr. Hoan.

“Hindi nga natin alam kung bukal ba sa loob niya yan,” mahina pero tapat na sabat ni Warren. “Pero tangina… oo, ang hot niya. At tigas ng titi sa jockstrap ni gago. Gusto rin eh.”

At halos magkadugtong ang mga eksena. Sa second floor, nakatuwad na sina Ford at Jayen, at kinadyot na ang mga bukana ng kanikaniyang sponsor. Umapaw ang pawis sa katawan ng apat, kumikintab sa ilaw. Nagco-contract ang bawat masel, nanginginig sa pwersa ng kadyot. Nakahawak ang mga sponsor sa balakang ng mga debonaire, gigil na ibinabaon ang mga burat. Kita rin ang katigasan ng sariling mga ari nina Ford at Jayen, pumipintig habang kinakasta. Nakabukas ang mga bibig. Kahit walang nadidinig, alam ni Warren na napupuno na ng mga ungol ang living area na iyon.

“Fuck. Sige, Jayen. Ugh… sakalin mo ng puwet mo titi niyan…” bulalas ni Jaylad. Hindi na ito nag-atubili. Nilabas na ang burat mula sa shorts at jinakol habang nakatitig sa boyfriend na kinakasta sa villa.

Nagsunuran na rin sina Warren, Mierre, Jonriel, at Brady. Nahihiya man ay naglabas na rin ng titi si Mr. Hoan. Hindi na nakatiis. Nagsalsal sila sa likod ng bato, pinipilit maging tahimik, habang pinapanood ang dalawang live show. Malayo sila, pero malinaw na malinaw ang kalibugan ng eksena.

Sa itaas, nakatuwad na rin si Django. Sa harapan, kinakantot ng isang bantay ang bibig, malalim, maragsa, halos mabulunan. Sa likod naman, pumasok na ang ikalawa, walang balakid dahil sa jockstrap. Spit roasting, at kahit nakaposas, buong tapang nitong tinanggap ang dalawang sandata. Nalilibugan din ito base sa ulo ng titi na nakasilip sa jockstrap, nangingintab sa precum. Ang hulmadong katawan ni Django ay lalong naging ripped habang tinatanggap ang mga uten. Kuminang ang morenong balat.

Samantala sa baba, nagbago na ang posisyon. Nakatuwad pa rin sina Ford at Jayen, pero magkaharap na ang dalawa. Intense ang halikan, naglalaplapan habang sabay na binabarurot ng mga sponsor. Basang-basa ng pawis ang kanilang balat, pawisan, gigil. Ramdam sa mukha nila ang hirap at sarap. Ang mga kamay ay frantic na nilalamas ang muscles ng isa't-isa.

Hanggang sa dumating na ang rurok. Unang nilabasan si Ford. Napapitlag ang katawan, nanginginig, tapos pumulandit ang tamod sa abs at hita ni Jayen. Sinundan agad ni Jayen, halos kasabay. Kumislot ang katawan, tumibok ang burat, at nagpalabas din, tumalsik ang katas sa dibdib at tiyan ni Ford. Patuloy ang buhulang dila ng dalawa matapos ang hands-free orgasm.

Sa balkonahe, halos sabay din. Kumumbulsyon ang katawan ni Django, kusa na ring sumirit ang katas, kumapit sa tela ng jockstrap. Kasunod noon, napaigtad ang dalawang bantay, tanda na sabay na pumutok sa bibig at puwetan ng kampiyon.

At sa first floor, bumagsak sa tuhod sina Ford at Jayen. Sa mga katawan ay may bakas pa ng sariling orgasm. Nakatayo sa harap ng debonairs ang mga sponsor, jinajakol ang sariling burat, pabilis nang pabilis, at nagpaputok nang sunod-sunod sa mukha ng dalawa. Tinanggap ng contestants ang lahat, tapos naghalikan, sinisimot ang tamod na dumidikit sa mga labi.

Doon na rin bumigay silang mga tagamasid. Isa-isa, sunod-sunod. Nagpalabas sina Warren, Jaylad, Mierre, Brady, Jonriel at pati si Mr. Hoan. May mga sumirit na tamod sa bato, sa lupa, sa dahon ng halaman. Mabigat ang hininga, pawisan. Walang ingay para hindi mapanganib. Pero dama ang intensity sa hangin. Kumalat ang amoy ng semilya sa paligid nila.

“Fuck. Ang lilibog natin,” bulong ni Warren, hinihingal at nangingiti kahit may kaba. “Nagjajakol sa gitna ng misyon.”

--------------

If you want advanced access to the complete chapters of the current story and advanced chapters of the latest Tagalog full fiction story ahead of blog readers and get other perks such as weekly teasers and a feature in one #squirtershorts within the month, please subscribe to patreon.com/jockwonderlust. If you want to support me and my craft, please subscribe!