PSIB 08

ANG PRELIMINARY INTERVIEW NI WARREN

"Congratulations, we just transferred 50 thousand pesos to your account."

Napatitig si Warren sa screen ng cellphone niya habang hawak pa ang tuwalya sa leeg. Katatapos lang niyang magpatuyo ng katawan: malinis, mabango, at sa wakas ay nakasuot na ng normal na damit: plain na sando at shorts. Ngunit kahit presko na ang katawan niya, mainit pa rin ang loob.

Limampung libo. Parang hindi totoo. Isang hapong parausan lang—na hindi niya pa rin lubos matanggap—ay may kapalit palang ganito kalaking halaga.

"Grabe... ang laking pera nito," bulong niya habang hawak pa rin ang phone. "Laking tulong na nito."

Bahagyang napapawi ang hiyang matagal nang kumakain sa loob niya. Sa kabila ng kasahulan ng ginawa niya, may mas mataas na dahilan pala. Hindi pa rin niya kayang sakmalin ang buong realidad—pero sa dami ng kailangang bayaran at sa bigat ng responsibilidad, mukhang worth it na rin.

Natigil ang pag-iisa niya nang biglang may boses sa likod.

“Hayan presko na,” ani Russel, biglang sumulpot habang tuyo na rin. Naka-dilaw na trunks na bago, hapit na hapit sa matambok na harapan nito.

Mabilis na binulsa ni Warren ang cellphone at hinarap ito. “Bakit ganyan pa rin suot mo?”

“Mamaya dadating ‘yung bagong pares na ite-train ko,” sagot nito, parang wala lang, sabay diretsong lakad patungo sa locker area.

Napaisip si Warren. Bumalik sa isip niya ang kakatapos lang na eksena. Siya, si Russel, at si Brady sa shower—isang makamundong ikot ng bibig, burat, puwet, at mga ungol na hindi pa rin niya mapaniwalaang tunay. At ngayon, kaharap niyang muli si Russel. Barako, bruskong binata, mala-adonis ang hubog ng katawan at may dambuhalang kargada sa likod ng manipis na speedo.

Naalala na naman niya ang imahe nito na willing na tumatanggap ng burat sa parehong butas. Paano ito naging ganoon kasanay sa ganitong klase ng mundo?

“Pare,” tanong ni Warren, “ikaw ba... nasa pageant din?”

“Oo, pero iba ang pageant naming mga returnee,” sagot ni Russel habang binubuksan ang isang locker. Paliwanag nito, ang mga nagbabalik na contestant ay may hiwalay na activities at mas mataas na level ng mga hamon. Saka tumutulong din kami sa organizers. Tapos 'yung pageant mismo, iba nga. Mas brutal, mas advanced ang mga ginagawa sa kanilang grupo.

“Paanong ‘mas advanced’?” usisa ni Warren, bahagyang nag-aalangan.

Naglagay si Russel ng daliri sa bibig. “Naka-NDA pa rin ako. Ang puwede ko lang sabihin ay kung ano na ang nangyayari sa’yo ngayon. ‘Yung iba, malalaman mo rin habang umuusad ang contest.”

Hindi na lang nagsalita si Warren. Pinilit niyang itigil ang pag-iisip sa kung anong mas kahindik-hindik pa ang maaaring gawin sa pageant. Napasulyap siya sa puwet ni Russel—matambok at bilog sa ilalim ng dilaw na lycra.

Bigla siyang nagsalita. “Grabe ‘yung ginawa mo, pare. Okay ka lang?”

Ngumisi ito. “Okay na okay, Warren. Okay naman ‘di ba, Warren?”

Namula siya. “Loko.”

Pero agad din itong sumeryoso. “Pare, payo ko lang: umaandar na ang pageant. Dumadagdag na ang mga puntos. Karera na ‘to. Kapag babagal-bagal ka, at ang dami mong shit na kaartehan at kakornihan? Wala. Mauungusan ka. ‘Yung mga ganitong pasimpleng vanilla lang--yung halik, tsupa, ganyan...? Sa mga susunod na araw, liit na lang ang puntos niyan... Liliit din ang pera na makukuha mo. Lalaki ka, pare. Lumaban ka.”

Hindi agad nakasagot si Warren. May punto ang kaibigan niya. Ramdam niya iyon sa kalamnan. Pero hindi pa rin niya alam hanggang saan siya lalaban. Muli siyang tumingin sa cellphone. Muli niyang nakita ang numerong 50,000.

Napabuntong-hininga siya.

Pumasok sa locker area si Brady, bagong paligo, nakashorts at naka-sando rin tulad ni Warren. Kumaway ito agad kay Russel, may ngiting parang wala lang ang lahat.

“Ang galing mo pare. Haha. Ang sarap kanina,” bati ni Brady habang nakikipag-fist bump.

“Ayos ka rin kumantot,” sagot ni Russel, sabay tawa. “Pang-semi finalist 'yung bayo mo, tsong haha.”

Tahimik lang si Warren sa gilid, pinagmamasdan ang dalawa. Parang wala lang talaga sa kanila ang lahat no’n, isip niya. Sa sarili niya, ramdam pa rin niya ang init ng mga palad, ang lagkit ng mga halik, ang bilis ng tibok ng dibdib niya habang nilalabasan. Pero para kina Brady at Russel—parang ordinaryong araw lang.

Mas lalong nabuo sa isip ni Warren na marahil mas malalim pa ang karanasan ng roommate niyang si Brady. Hindi niya alam kung dapat ba siyang humanga sa galing at tapang nito, o kabahan sa sobrang pagiging komportable nito sa ganitong sistema. Hindi rin niya masukat kung ginagawa ba ni Brady ang lahat ng iyon dahil gusto nito talaga, o dahil competitive lang ito.

Biglang humarap si Russel sa kanya. “Basta pare, gusto ko manalo ka. Sabihin mo lang kung kailangan mo ng tulong, ha. Kaso ‘di ko rin kontrolado oras ko, basta kung kaya ko, tutulungan kita.”

Tumango si Warren, pero bago siya makasagot, sumingit si Brady.

“Pero Warren, may hangganan din ‘to ha. Itong tulong. Kasi magkalaban tayo. Gusto ko rin ng pera. Gusto ko ring sumikat.”

Umiling si Warren. “Huwag niyo nga akong pinangungunahan. Gagawin ko kung ano ang gusto ko. Basta hindi ako magpapa-corrupt.”

Tumaas ang kilay ni Russel. “Okay. Pero huwag ka ring magsalita ng tapos.” Sabay tingin nito sa wall clock. “Paparating na ‘yung susunod na ite-train ko. Sige na, balik na kayo sa cabin n’yo. Magpahinga kayo. Para sa muscle growth.”

Habang paalis na sila, biglang hinampas ni Brady ang matambok na likod ng dilaw na trunks ni Russel. Pak! Lumingon ito, nagulat sandali, pero natawa rin.

“Sige. Kitakits sa susunod, Coach.”

Pagkalabas nina Warren at Brady mula sa gym hallway, agad nilang nasalubong ang dalawang paparating—parehong bihis pang-workout, parehong may kargang maskuladong presensya.

Isa ay agad nilang nakilala—si Jonriel, Contestant #1, na unang sumalang sa stage kasama nila noong unang gabi. Ang isa ay bagong mukha para kay Warren.

“Uy pare,” bati ni Jonriel, casual at waring sanay sa paligid. “Ano na nga ulit pangalan mo?”

Natawa si Brady. “Tingnan mo ’to, kala mo wala tayong pinagsamahan. Haha. Brady pare. Heto pala si Warren, kasama ko sa cabin. Jonriel, right?”

Tumango si Jonriel. “Yeah. At heto naman ang kasama ko sa cabin. Si Mierre.”

“Hello,” mahinang bati ng lalaki.

Tahimik si Warren habang pinagmamasdan si Mierre—mapusyaw ang kutis, brownish ang buhok, at may lahing European. May malinis at mahinahong aura, pero bakas sa tindig at katawan nito na dumaan na rin sa ilang pagsubok sa barko. Sa suot nitong sleeveless top at shorts, kita ang defined muscles, parang matagal nang binuo ang katawan para sa ganitong entablado.

Nagkamustahan sina Jonriel at Brady—dalawang lalaking minsan nang nagpasabog ng init sa entablado, ngayo’y parang tropa lang na nagbalik sa training ground.

“Ano pare, kolekta pa tayo ng points?” kindat ni Jonriel, pero sa halip na kay Brady, kay Warren ito nakatingin.

“Basta ba mabigyan ng pagkakataon,” sagot ni Brady, nakangiti. “Hindi ko hihindian ang points at pera.”

Habang masaya ang dalawa sa usapan, tahimik lang sina Warren at Mierre. Tila magkaibang wavelength mula sa mga kasama. Pero may hindi maipaliwanag na koneksyon sa pagitan ng mga mata nila—parehong naguguluhan, parehong nakakaramdam ng bigat. Sa tingin pa lang, ramdam ni Warren: may naranasan na rin ito si Mierre. Hindi man ito nagsalita, parang may gustong isigaw ang mata nito. May kirot. May hiya. Pero may pangangailangan din. Pera.

“Enjoy your workout,” ani Brady, pasimpleng ngisi. “Di ako sure kung makakakuha pa kayo ng point diyan, naunahan na namin kayo ni Warren.”

Namula si Warren sa ilalim ng ilaw ng hallway. Napalingon siya kay Mierre, at bigla siyang nahiya.

“Tingnan natin,” kibit-balikat ni Jonriel.

Nagkatinginan pa ang apat bago naghiwalay ng landas. Sina Jonriel at Mierre ay pumasok sa gym, habang sina Warren at Brady ay muling sinamahan ng tahimik na babaeng assistant pabalik sa kanilang cabin.

Pagbalik sa cabin, agad humilata si Brady sa kama, pumikit, at bumuntong-hininga.

“Hay, shit... nakakapagod.”

Tiningnan siya ni Warren nang malalim, saglit na nag-alinlangan bago nagsalita. “Parang hindi ka naman kailangan pang pilitin. Parang gustong-gusto mo na 'yung ginagawa mo. Bakla ka yata talaga, eh.”

Biglang nalukot ang mukha ni Brady, kita ang pag-init ng dugo sa pisngi nito.

“Putangina, ang laki ng isyu mo. Silahis nga, eh. Puwede sa babae, puwede sa lalaki.”

“Wala naman akong ibig sabihin—”

“—Pinilit ba kita? Kung ayaw mo, huwag mo. Ikaw ‘tong lumapit na magpatulong, tapos ngayon you give me that judgmental shit. Kala mo naman di mo pa nasubo ‘yung etits ko, eh.”

Biglang natigilan si Warren. Tinamaan. Wala siyang nasagot agad. Ilang segundo siyang tahimik, bago tuluyang lumabas ang pag-amin.

“Sorry.”

Bumuntong-hininga si Brady, muling dumapa sa kama. “Okay lang. ‘Yang ganyan mo, issue mo ‘yan. Hetong ginagawa ko, oo, gusto ko—pero tangina naman. May perang nakataya.”

Medyo tumahimik ang paligid. Ramdam ang pagkailang sa pagitan nila. May bigat sa hangin, kahit malamig ang aircon.

Naputol ang awkward na katahimikan nang biglang bumukas ang TV screen sa wall. Nag-blink muna ng itim, bago lumabas ang puting text sa center:

    SCHEDULE FOR PRELIMINARY INTERVIEW TOMORROW

    #5 WARREN ESTAMPADOR – 11:00 AM – URCHIN ROOM

    #6 BRADY ABARQUEZ – 11:00 AM – OYSTER ROOM

Nagkatinginan sina Warren at Brady.

——————————————————————————

Iniwan si Warren ng babaeng assistant sa tapat ng dalawang awtomatikong sliding door na may nakasulat na itim na titik: URCHIN ROOM. Tahimik ang hallway, malamig ang aircon, at tila masyadong malinis ang paligid—makintab ang sahig, pantay ang ilaw, parang ospital.

Nakatayo siya nang tuwid, pero hindi mapakali. Tanging suot niya ay ang ibinigay na bikini trunks, kulay berde, kapiranggot na tela na lalo lang nagpapalinaw ng bawat detalye ng kanyang katawan. Haplit na haplit ito sa kanyang harapan, balakang, at puwet.

Hindi siya giniginaw.

Imbes na lamigin sa nipis ng suot, nag-iinit siya sa kaba. Hindi niya alam kung kanino siya mas takot: sa sarili niya, o sa mga taong naghihintay sa loob.

Tumitig siya sa relo sa pader.

10:58

10:59

11:00

Sssshhhk. Nagbukas ang sliding door.

Pagpasok ng sliding door, bumungad kay Warren ang kakaibang silid, pero sa unang tingin pa lang ay halatang walang kinalaman ito sa dagat. Erotic ang color scheme ng paligid: malalim na pula, itim, at bakas ng bronze sa mga gilid ng dingding. Ang ilaw ay malambot ngunit nakatuon sa gitna—parang laging may spotlight. May mga abstract na painting sa paligid, ngunit kung titingnan nang maigi, ang mga hugis ay tila mga katawan ng taong nakatupi, nakabukaka, o lumuluhod.

Sa magkakahiwalay na sofa, nakaupo ang apat na lalaki, pawang naka-itim na tuxedo at may maskara sa mukha. Iba’t iba ang anyo ng maskara: isa’y parang may sungay na maliit, ang isa’y may mapangahas na curve sa gilid ng pisngi, isa naman ay mukhang yari sa metal na may butas lang sa mata at bibig, at ang huli’y parang abstract na hayop na may nguso. Sa kaliwang kamay ng bawat isa ay nakaukit sa henna ang kani-kanilang numero: Mr. One, Mr. Five, Mr. Seven, at Mr. Nine.

Tuod si Warren sa may pintuan.

Walang kumikibo sa apat. Wala ring nagsalita.

Hanggang sa minosyon siya ni Mr. Seven gamit ang dalawang daliri—isang mahinahong galaw ng kamay na parang sinasabi: Halika. Ipakita mo ang sarili mo.

Nanginginig, mabagal na humakbang si Warren papasok. Habang papalapit, pakiramdam niya ay hinuhubad ng katahimikan ang natitira pa niyang hiya. Tumigil siya sa gitna ng silid, kung saan may mic stand na naghihintay. Maitim ito, manipis, at eksaktong katapat ng kanyang bibig.

“Number Five. Who are you?”

Ang boses ay galing kay Mr. Nine—malalim, mabagal, muffled, pero malinaw sa buong silid dahil sa lapel mic. Umugong ito sa mga speaker sa kisame, parang ipinapasok diretso sa utak ni Warren.

Kanina pa niya inaasahan ang tanong na ito. May natanggap silang additional instructions kaninang umaga, isang pahina ng eksaktong format ng sagot na inaasahan. Ang mga sponsor, anang note, ay naghahanap ng consistency, clarity, and transparency. Para bang hindi sapat na ipakita ang katawan—kailangang iladlad pati ang pagkatao.

Kaya’t habang nakatayo sa harap ng mic, naging mekanikal ang kanyang tinig, parang recitation sa harap ng isang klase na hindi niya kilala.

“William Estampador. Twenty-six years old. Six feet tall. One hundred eighty-five pounds.”

Barok na Ingles ang sumunod—minememorya, pero may bahid ng kanyang tunay na sarili.

“I like basketball. Favorite color… blue.”

Napatigil siya. Humigop siya ng hininga. Mula sa neutral na impormasyon ay biglang sumemplang ang script papunta sa personal, halos bastos na lebel.

“First sex… fourteen years old.”

Narinig niya ang konting pagsinghot ng isa sa mga sponsor. Hindi niya inalam kung sino.

“Longest sex… five hours.”

Pinilit niyang huwag tignan ang mga mata sa maskara.

“Biggest… group sex? Only threesome.”

Ramdam niya ang init sa batok niya, kahit malamig ang room. Patuloy siya, para matapos na.

“Best body part… chest, arms, legs. Sensitive part… armpits, nipples.... yagbols.”

Tumigil siya ng ilang segundo. Inalala anghuling tanong sa guide: What are you willing to give to be the Most Dashing Debonair?

Parang pinipiga ang boses mula sa lalamunan niya.

“To be most dashing debonaire. I will... try my best.” Alam niyang hindi sapat ang sagot na iyon. Pero ayaw niyang ipangako ang hindi naman siya sigurado.

Tahimik ang silid.

Nagulat si Warren nang bigla na lang bumaba ang mic stand nang mag-isa—parang may invisible na kamay na unti-unting humila pababa rito, hanggang sa naglaho na ito sa bilog sa sahig.

Nagsalita si Mr. One, ang nakaupo sa pinakagitna, suot ang maskarang may maliliit na sungay sa gilid. “Okay na ’yun. Let’s see how much points you can get during this interview.”

Biglang lumiwanag ang itim na pader sa likod ng apat. Nagulat si Warren. Isang malaking LED screen pala iyon na kanina’y akala niya’y plain na panel lang. Unti-unting lumitaw sa screen ang dalawang malalaking pula at digital na kahon, parehong may 0.0 na numero sa loob.

Ang isa ay may label na Points.

Ang isa ay may label na Cash.

Tila isang scoreboard.

Napansin ni Warren na sabay-sabay na naglabas ng cellphone ang apat na sponsor. Mabilis, pamilyar, parang kabisado na ang kilos. May pinindot-pindot ang mga ito sa kani-kanilang screen—walang nagsasalita.

Ilang segundo lang, nagbago ang mga numero sa LED:

20.5 POINTS

₱9,000

Nanlaki ang mga mata ni Warren. Tinutumbasan na siya ng marka. At hindi lang puntos. Pera.

May kung anong kumuryente sa loob ng dibdib niya. Unti-unting natunaw ang hiya at binawasan pagdududa. Umusbong ang gutom na makakuha ng mas mataas pa. Mas maraming pera.

Parang reflex, bahagyang nag-flex siya ng mga braso, pinatigas ang dibdib, sinadyang ilantad ang curve ng kanyang abs. Lalong lumapat ang berdeng trunks sa katawan niya. Hindi siya sigurado kung naramdaman ito ng mga sponsor, pero isa sa mga maskara ay bahagyang gumalaw, parang bahagyang tumango.

Tumayo si Mr. Seven at lumapit ng isang hakbang. “Are you ready for the real interview?” tanong nito, mabagal ang bigkas. “Papataasin mo ba ang mga puntos mo? You're not necessarily leading the race at the moment.”

Napatingin si Warren sa LED screen, saka tumango. “Yes. I will try my best.” Inulit niya ang tinuran kanina—pero ngayon, may bigat na ang tinig.

Tumayo na rin ang tatlo pang sponsor-judges. Humakbang ang mga ito papalapit sa kanya, tahimik, maingat, parang mga doktor sa autopsy table.

Bumilis ang tibok ng puso ni Warren. Ramdam niya ang pag-ikot ng dugo sa katawan. Ngunit hindi siya umatras. Matikas pa rin ang pagkakatindig niya. Nakapako ang tingin sa LED screen sa likod ng mga ito.

Pumatong ang palad ni Mr. Five sa kanyang dibdib. “Nice. Nice,” bulong nito, halos hindi gumagalaw ang maskara. Saka nilamas ang dibdib niya, paikot, madiin, parang sinusuri.

Lumalim ang kanyang paghinga.

Biglang pinisil ng mga daliri nito ang kanang utong niya.

“Ahhh—” napaungol siya, biglaang pitik ng kiliti sa kalamnan.

Kasabay ng ungol, nagbago ang score sa screen:

20.57 points

₱9,100

Mabilis na kumilos si Mr. Nine, lumapit mula sa kanan. Hinaplos nito ang kabilang utong—tapos mas madiin ang pisil.

“Ohhhhhhhh...” mas malakas, mas garalgal ang ungol niya. Hindi na niya napigilan. Gumapang ang kiliti pababa sa hita, sa bayag, at sa ilalim ng tiyan.

20.59 points

₱9,450

Nahinuha na niya ang kalakaran. Ang bawat reaksyon ay sinusukat.

At sa halip na lamunin ng kahihiyan, unti-unting nagbago ang isip ni Warren. Nagpasya na i-focus ko ang atensyon sa screen--i-concentrate ang utak sa pagkalkula. Bka mawala ang hiya. Kinumbinsi ang sarili na laro ito. Laro na kailangang ipanalo.

Tumuwid siya. Pinanatiling bukas ang mata. Tumitig sa screen. Ito ang tunay nainterview. t ang katawan niya ang sagot.

Nakatapat na ngayon sa mukha niya si Mr. One, ang sponsor na may maskarang may maliliit na sungay sa gilid.

“Magaling ka bang humalik?” tanong nito, mababa at banayad ang boses, parang tukso.

Hindi sumagot si Warren. Alam niyang hindi salita ang hinihintay. Parang may tumulak sa loob niya—isang uri ng tiyak na instinct sa larong ito—at dahan-dahan siyang yumuko at humalik.

Sa simula, kalahating desidido, kalahating may pandidiri pa rin. Lalaki ang kahalikan niya. Makatigas ang panga. Mabigat ang maskara. Iba sa kinagisnan. Pero hindi nagtagal, bumabad na siya sa halik—mainit, mabagal, marunong. Gamit ang mga gawi na dati niyang ginamit sa mga babae, dinala niya ang ritmong alam niyang epektibo: banayad na dila, sipsip sa labi, kaunting kagat.

Tugon ang nakuha niya. Tumugon si Mr. One.

Habang nagbubuhulan sila ng dila, dumami ang mga kamay na gumagapang sa katawan niya. Hindi ito katulad ng mga nauna niyang karanasan—mas ganado, mas hayok, parang niluluto siya sa sariling init. Nilalamas ang dibdib niya, pinipisil ang hita, kinikiskis ang palad sa hubog ng kanyang abs. Buti na lang at naglagay siya ng body shiner bago pumasok; dumudulas sa balat ang bawat haplos, lalong nagpapadulas sa kiliti at init.

Maya-maya’y may sumisipsip na sa kanyang utong. Hindi niya alam kung sino sa tatlo, pero hindi na rin niya tinutulan. Masarap.

May aircon ang silid, malamig dapat. Pero nag-iinit siya. Ang katawan niya ay nag-aalab, at ang kanyang ari ay unti-unti nang tumitigas. Sobrang sikip ng suot niyang berdeng bikini trunks, ramdam niya ang pagkakaipit nito sa maselang bahagi ng katawan.

Bumitaw si Mr. One mula sa halik.

Agad lumipat ang atensyon ni Warren sa LED screen:

22.00 POINTS

₱11,000

Huminga siya nang malalim. Desidido siyang pataasin pa iyon.

Biglang humarap sa kanya si Mr. Seven. Dahan-dahan nitong dinama ang kanyang mukha, saka dinampi ang hintuturo sa labi niya.

“I watched you yesterday,” bulong nito. “Sa gym scene mo… at kahit ‘yung kayong dalawa ng roommate mo sa cabin.”

Napalunok si Warren. Totoo nga. May nanonood sa kanila, kahit saan sa barkong iyon.

Diniin pa ni Mr. Seven ang daliri sa labi niya.

“Can you tell me about the skill na bago mong natutunan?”

Walang sinabi si Warren.

Alam niyang hindi salita ang hinihintay.

Dahan-dahan niyang pinaghiwalay ang mga labi. At sa isang natural na kilos, isinubo niya ang daliri nito.

Nakatutok ang mga mata ni Warren habang isinusubo niya ang daliri ni Mr. Seven. Mainit, basa ang balat nito, may bahagyang alat ng pawis at lotion. Sa una, maingat ang kanyang pagkilos—parang tinatantiya kung gaano kalalim ang dapat, kung gaano kabilis ang galaw.

Pero mula sa gilid ng paningin, nakita niya ang paggalaw ng mga numero sa LED screen:

22.18 points

₱11,300

Nagsimula siyang ganahan.

Bahagya niyang isinara ang mga labi, piniga ng bibig ang daliri habang dahan-dahang binabaan at sinasakyan ang galaw nito. Nilasap niya ang laman sa loob ng bibig, pinadaan ang dulo ng dila sa pad ng hintuturo, paikot, pataas, tapos ay biniglang sinupsop na parang burat ng lalaking dati niyang pinarausan. Pumikit siya saglit, tapos muling tumingin sa screen.

22.35 points

₱11,700

Muling lumalim ang paghinga niya. Ginalingan pa niya ang ritmong namumuo sa bibig niya. Slurp, lick, swirl, tapos ay sagad na supsop. Ang pisngi niya’y humuhugot paakyat sa pisngi ng daliri, at sa bawat pag-angat, sinasabayan niya ng mahinhin na tunog ng basang ungol.

Habang ginagawa niya ito, hindi tumitigil ang iba pang mga kamay sa kanyang katawan. May humihimas sa tagiliran, may lumalamas sa puwitan niya, may kumikiskis ng palad sa likod at ilalim ng kanyang baywang. Parang alon ng libog ang gumuguhit sa buong katawan niya—pababa sa hita, pataas sa batok, paikot sa leeg.

Nakita niya ang screen:

22.66 points

₱12,200

Namumula na ang mukha niya. Hindi lang dahil sa libog o hiya, kundi sa dami ng emosyon na pinipigil niyang huwag ipakita. Pero hindi siya pumikit. Pinili niyang panatilihing bukas ang mga mata dahil nasa harapan pa rin niya si Mr. Seven, na ngayo’y nakatingin sa kanya nang sly, isang tinging parang nagtatanong: masarap ba? o sanay ka na?

Dahan-dahang inilalabas-pasok ni Mr. Seven ang daliri sa bibig niya.

May ritmo. May insinwasyon.

At si Warren, sa kabila ng pamumula, sa kabila ng kahubdan, ay sumasagot sa pamamagitan ng bibig. Masunurin, madulas, at mas lalong determinado.

May mga kamay na naghubad ng kanyang green trunks. Dumulas ang tela sa pawis at body shiner sa balat niya, hanggang sa tuluyan itong mahulog sa sahig. Lumaya ang kanyang ari, tayung-tayo, nanginginig, basa ng libog.

Isang mainit na bibig ang sumaklob dito.

“Ahhhhh…” napaungol si Warren, kahit nakasubo pa rin ang daliri ni Mr. Seven sa kanyang bibig. Tinanggap niya ang sarap sa magkabilang dulo ng katawan, nalulunod sa kombinasyon ng kiliti at sensasyong sumusuwag sa laman.

Tumataas ang mga numero.

23.02 points

₱13,000

Tiningnan niya sa gilid ng mata ang gumagawa sa kanya—si Mr. One. Umaalon ang ulo nito sa pagitan ng kanyang hita, marunong ang bawat hagod ng bibig, walang sabit, puro init. Lalo siyang nag-init. Lalo siyang pinawisan. Hindi pa rin tumitigil ang mga kamay sa kanyang dibdib, sa kanyang balakang, sa kanyang puwet.

Muling nagsalita si Mr. Seven. “Gusto mo ng totoo?”

Hindi niya alam ang ibig sabihin nito.

Tumango siya.

Hinugot ni Mr. Seven ang daliri sa kanyang bibig. Umangat ang mga mata ni Warren, sakto sa pagbukas ng zipper ng pantalon ng sponsor. Tumambad ang titi nitong galit na galit—maitim, makinis, mamasa-masa na ang ulo.

Napalunok si Warren. Heto na. Oras na para gamitin ang natutuhan.

Bumaba ang ulo niya. Dahan-dahang isinubo ang ulo, may pag-aalangan sa una, nanginginig ang labi sa pagdikit ng balat sa balat. Pero alam niya: ito ang sandaling kailangang galingan. Kaya sinundan niya ng dila, paikot, pasipsip, palalim.

Umungol si Mr. Seven.

“Ughhh... yeah…”

Ramdam ni Warren ang katigasan sa bibig niya, ang pulso ng laman sa dila niya. May sumisirit nang katas, maalat at madulas. Ngunit hindi pa man siya sanay sa lasa, biglang idiniin ni Mr. Seven ang ulo niya. Napasubsob siya, nabulunan.

“ULGKH—!”

Napakapit siya sa hita ng lalaki. Pero hindi ito tumigil.

Mabilis niyang tiningnan ang LED screen—at doon siya nagulat:

24.28 points

₱14,900

Malaki ang itinaas.

Nilimot niya ang pagkabulon. Hinigpitan niya ang bibig, inangkla ang dila, at chinallenge ang sarili—kaya ko pa ito. Kailangan kong mas malalim pa.

At muling bumaba ang ulo niya.

Inigtingan na ni Warren ang pagtsupa. Mas madiin ang pagbaon ng kanyang ulo, mas masakim ang pagsupsop sa laman. Tiniis niya ang bawat ayuda sa lalamunan—kahit nasusuka na, kahit kumakalmot sa lalamunan niya ang init at taba ng titi ni Mr. Seven. Pero alam niyang habang tumitindi ang ritmo, habang mas nagiging marahas ang paglabas-masok sa kanya, mas tumataas ang score.

Kasabay pa niyon, tuloy pa rin ang pagtsupa sa kanya ni Mr. One, na hindi rin nagpapahuli sa galing. Walang sabit, puro sulong. Parang gustong saluhin ang lahat mula kay Warren..

“Hayan na... lumalaban na... lumalaban na...” ani Mr. Five, nakatingin sa kanya habang patuloy lang ang paglamas sa kanyang dibdib. Pero hindi nagtagal, bumaba rin ito. Naramdaman ni Warren ang dila nito sa kanyang singit—basa, mainit, masahol sa kiliti, masarap sa libog.

Napasinghap si Warren, pero hindi siya tumigil. Bagkus, lalo niyang ginalingan ang galaw ng bibig niya. Mas malalim, mas dahan-dahan sa simula, tapos biglang mabilis na sinusundan ng sipsip sa ulo, pag-ikot ng dila, at paghapit ng pisngi.

Nag-react ang screen:

25.02 points

₱16,000

Lalong lumaki ang gana niya. Hindi lang sa katawan kundi sa isipan. Shit sige pa taas pa. Hanggang saan ito aabot? Wala siyang ideya kung may ceiling ang score na ito, kung may hangganan ba ang perang puwedeng kitain. Pero ngayon, habang nasa gitna siya ng lahat ng kamay, dila, at laman wala na siyang balak tumigil.

Kung sabagay sumasarap na rin naman.

“Sayang, wala si Three. Asan ba ’yung gagong ’yun?” komento ni Mr. Nine, may halong inis sa tinig nito.

Narinig ni Warren ang yabag nito sa sahig, papunta sa kanyang likod. Sa gitna ng kanyang matinding pagsubo kay Mr. Seven, habang abala ang bibig niya sa paghigop at paglalaro, bigla niyang naramdaman ang malamig at madulas na daliri na pumasok sa kanyang bukana mula sa likuran, marahil mula kay Mr. Nine.

Nanlaki ang mga mata ni Warren. Tumigil saglit ang kanyang paghinga. May kirot, may pagtutol ang katawan niya sa una—parang hiniwa ng pako ang kalamnan sa hindi inaasahang daan.

Pero bago pa siya makapalag, nahagip ng peripheral vision niya ang LED screen.

25.89 points

₱17,600

At sa sandaling iyon, parang lumambot ang loob niya. Dahan-dahan niyang inirerelax ang kanyang butas, habang patuloy na sinasalsal ng kanyang labi ang laman sa harapan niya. Mas nakapasok ang daliri, mas lumalim, at hindi nagtagal ay naramdaman niya ang kiliti—maliit, pino, parang gumagapang mula sa loob papunta sa puson.

Hanggang sa… may nahagip si Mr. Nine. Isang pindot.

At bigla na lang siyang nangisay.

Premature. Walang hudyat.

“Uhhnnggghh—!”

Nilabasan siya. Wala siyang hawak sa sarili niyang ari, pero sumirit iyon nang kusa, habang naka-deepthroat siya kay Mr. Seven at si Mr. One ay hindi pa rin bumibitiw sa kanya mula sa ibaba.

Litong-lito si Warren. Ano 'yun putangina?! Pero kahit tumitirik ang mata niya sa sariling pagbugso, hindi siya tumigil. Patuloy pa rin ang pagtsupa, may bahid na ng luha sa gilid ng mata, pero umaabot pa rin sa bawat himaymay ng sarap ang bawat galaw ng bibig.

Hanggang sa naramdaman niya si Mr. Seven. Kumadyot. Madiin. Napuno ng init ang lalamunan niya.

“Uhghk—!”

Hindi niya nalunok lahat. May tumulo sa gilid ng labi niya, sa baba, sa dibdib. Medyo magulo, medyo malaswa. Pero nang tumingin siya sa harapan, parang aliw na aliw ang apat na sponsor.

Isa-isang bumalik sa kanilang upuan. Walang sinabi. Walang palakpakan. Pero ramdam ni Warren na nagtagumpay siya sa isang yugto.

Tumingin siya sa LED screen.

31.16 points

₱20,000.00

--------------

If you want advanced access to ten more chapters of the latest tagalog full fiction story ahead of blog readers and get other perks such as weekly teasers and a feature in one #squirtershorts within the month, please subscribe to patreon.com/jockwonderlust. If you want to support me and my craft, please subscribe!